სახალხო და მასშტაბური ლიტერატურული კონკურსი „გახდი ბესტსელერის ავტორი 2019“ ფინალს უახლოვდება. გამომცემლობა „პალიტრა L“-ის ინფორმაციით, 7 ივნისს, 00:00 საათზე, პირველი ტურის ფარგლებში, ხმის მიცემა შეწყდა. ფინალისტების ვინაობა უკვე ცნობილია - 10 მათგანი ხალხის რჩეულია, ხოლო 10 - ხუთმა კომპეტენტურმა, კონფიდენციალურმა ჟიურის წევრმა გამოავლინა.

„ჟიურის წევრებისთვის არჩევანის გაკეთება, გასულ წლებთან შედარებით, ბევრად უფრო რთული იყო.

ფინალისტების სია ასეთია:

ხალხის რჩეულები გახდნენ: თამარ გოდერიძე, ნინო გელოვანი, ლუკა ხატიაშვილი, ნანი მანველიშვილი, თეო ჯამასპიშვილი, თინიკო ბერიძე, ლევან რამაზაშვილი, მარიამ ელიაშვილი, მაია ლომაშვილი, ანა მაწკეპლაძე.

ჟიურის რჩეულები გახდნენ: არჩილ ფირიაშვილი, მალხაზ ასლამაზაშვილი, ნიკოლას მაჩაბელი, ნინო ამირეჯიბი, ფიქრია ყუშიტაშვილი, თინა თაყაძე, გვანცა ხაბელაშვილი, უჩა მაზმიშვილი, ნიკოლოზ არჩვაძე და თინიკო ბერიძე.

ფინალში პირველ ტურში მიღებული ხმები ანულირდება და კონკურსანტებისთვის ხმის მიცემა დაიწყება თავიდან, 25 ივნისიდან 9 ივლისის ჩათვლით.

10 ივლისს გამოცხადდება მაქსიმუმ 5 გამარჯვებული. 3 მკითხველის რჩეული გახდება, მაქსიმუმ 2 − ჟიურის.

გამარჯვებულების გამოვლენამდე ლიტერატურული კონკურსის ჟიურის წევრთა ვინაობა კონფიდენციალურია“, - აღნიშნულია „პალიტრა L“-ს მიერ გავრცელებულ ინფორმაციაში.

„ობო­ბამ რომ მი­კ­ბი­ნოს, სპა­ი­დერ­მე­ნად გა­და­ვიქ­ცე­ვი?“ - ამ შე­კი­თხვით და რვა­ფე­ხა არ­სე­ბებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის „დათ­ბო­ბით“ იწყე­ბა „ადა­მი­ან-ობო­ბას­თან“ პირ­ვე­ლი ვირ­ტუ­ა­ლუ­რი შეხ­ვედ­რა, თუმ­ცა ეს მხო­ლოდ ის­ტო­რი­ის და­სა­წყი­სია.

მისი ამ­ბა­ვი 1962 წელს და­ი­წყო, როცა მწე­რალ­მა სტენ ლიმ ახა­ლი სუ­პერ­გმი­რის შექ­მნა გა­და­წყვი­ტა. ამ­ჯე­რად, მის მიზ­ნად იქცა და­ე­ხა­ტა პე­სო­ნა­ჟი, რო­მელ­თა­ნაც ბავ­შვებს სა­კუ­თა­რი თა­ვის გა­ი­გი­ვე­ბა შე­ეძ­ლე­ბო­დათ. ის უნდა ყო­ფი­ლი­ყო მა­ღა­ლი მო­რა­ლუ­რი შეგ­ნე­ბის და ეცხოვ­რა მისი ასა­კის­თვის შე­სა­ფე­რი­სი პრობ­ლე­მე­ბით. ამას­თან, ექ­ნე­ბო­და ზე­ბუ­ნებ­რი­ვი უნა­რე­ბი, რაც მის ცხოვ­რე­ბას თავ­გა­და­სავ­ლე­ბით სავ­სეს გახ­დი­და. მისი ინ­სპი­რა­ცია კე­დელ­ზე მცო­ცა­ვი ობო­ბა გახ­და, თუმ­ცა რო­გორც თა­ვად ამ­ბობ­და, ეს ის­ტო­რია უკვე იმ­დენ­ჯერ ჰქონ­და მო­ნა­ყო­ლი, მის ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა­ში ბოლო დროს ეჭვი თა­ვა­დაც ეპა­რე­ბო­და.

ფა­ბუ­ლას მხო­ლოდ Marvel-ის რე­დაქ­ტორ­მა გუდ­მენ­მა და­უ­ჭი­რა მხა­რი. შემ­დეგ გა­მოწვვე­ვად „ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ზე­ბუ­ნებ­რი­ვი“ ბი­ჭის და­ხატ­ვა იქცა, რის­თვი­საც მხატ­ვარ ჯერ კირ­ბის მი­მარ­თეს. ნა­ხა­ტე­ბის პირ­ვე­ლი ვერ­სია ლის ზედ­მე­ტად გმი­რუ­ლი მო­ეჩ­ვე­ნა და და­ი­წუ­ნა.

სა­ბო­ლო­ოდ, მათ შემ­ქნეს პერ­სო­ნა­ჟი - პი­ტერ პარ­კე­რი, სრუ­ლი­ად ახა­ლი ვი­ზუ­ლი­თა და სუ­პერ­გმი­რის­თვის არას­ტან­დარ­ტუ­ლი ცხოვ­რე­ბით. მას არ ჰყო­ლია მწვრთნე­ლი და ობო­ბის კბე­ნამ­დე არც ფი­ზი­კუ­რი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბით გა­მო­ირ­ჩე­ო­და. ეს იყო სწავ­ლა­ზე ორი­ენ­ტი­რე­ბუ­ლი ობო­ლი ბავ­შვი, რო­მე­ლიც ბი­ძა­სა და ბი­ცო­ლას­თან იზ­რდე­ბო­და. პი­ტერ პარ­კერს იდე­ა­ლურ პერ­სო­ნა­ჟად თა­ვი­სი მო­რა­ლუ­რი კომ­პა­სი და პრინ­ცი­პე­ბი აქ­ცევს. ესაა ჭეშ­მა­რი­ტი გმი­რი, რო­მე­ლიც არ კლავს, არ ძარ­ცვავს, არაა შუ­რის­მა­ძი­ე­ბე­ლი და აქვს იუ­მო­რის სა­ო­ცა­რი გრძნო­ბა....

კო­მიქ­სი 1962 წლის 5 ივ­ნისს სა­მეც­ნი­ე­რო ფან­ტას­ტი­კის და ზე­ბუ­ნებ­რი­ვი ძა­ლე­ბის ან­თო­ლო­გი­ის სე­რი­ის Amazing Adult Fantasy-ის გა­მო­ცე­მე­ბის ნა­წი­ლი გახ­და.

მან ეს ინ­დუს­ტი­რია აბ­სო­ლუ­ტუ­რად ახალ რელ­სებ­ზე გა­და­იყ­ვა­ნა და მას­ში ისეთ თე­მებ­ზე და­ი­წყო სა­უ­ბა­რი, რაც აქამ­დე ტა­ბუ­ი­რე­ბუ­ლი იყო. მა­გა­ლი­თად, ნარ­კო­ტი­კებ­ზე. 1971 წლის სამი ნო­მე­რი და­ეთ­მო პი­ტერ პარ­კე­რის მე­გო­ბარ ჰარი ოს­ბორნს, რო­მე­ლიც ნარ­კო­ტი­კე­ბით იყო შე­პყრო­ბი­ლი. ეს იყო სპე­ცი­ა­ლუ­რი შეკ­ვე­თა ნიქ­სო­ნის სა­ხე­ლო­ბის ჯან­მრთე­ლო­ბის, კე­თილ­დღე­ო­ბი­სა და გა­ნათ­ლე­ბის ცენ­ტრი­დან — კერ­ძოდ, მათ სურ­დათ „ან­ტი­ნარ­კო­ტი­კუ­ლი“ გა­მო­ცე­მე­ბის ხილ­ვა.

მო­ზარ­დე­ბის­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო აღ­მოჩ­ნდა მათი თა­ნა­ტო­ლის ორ­მა­გი - ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი, სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ის­ტო­რე­ბი­თა და სუ­პერ­გმი­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბით, რო­მე­ლიც მრა­ვალ­რი­ცხო­ვან მტერს ღირ­სე­უ­ლად უმკლავ­დე­ბა. ამან მათ ფან­ტა­ზი­ას სრუ­ლი­ად ახ­ლე­ბუ­რი მი­მარ­თუ­ლე­ბა მის­ცა. გა­საკ­ვი­რი კი ის იყო, რომ ლიმ მი­ზანს მი­აღ­წია და პერ­სო­ნა­ჟი მკი­თხველ­მა თუ მა­ყუ­რე­ბელ­მა თა­ვი­ანთ რი­გებ­ში მი­ი­ღო, რაც ერთ-ერ­თმა მათ­გან­მა ზუს­ტად ახ­სნა:

„მას ბევ­რი უბე­დუ­რე­ბა ატყდე­ბა, აქვს ბევ­რი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი პრობ­ლე­მა... მოკ­ლედ ის ერთ-ერთი ჩვენ­გა­ნია“

სტენ ლი გა­სუ­ლი წლის ნო­ემ­ბერ­ში გარ­და­იც­ვა­ლა, რი­თაც რო­გორც Marvel-ის ფა­ნე­ბი ამ­ბო­ბენ, ადა­მი­ა­ნი ობო­ბას გან­ვი­თა­რე­ბის ეპო­ქა დას­რულ­და.

2002–2007 წლებ­ში ადა­მი­ა­ნი ობო­ბას შე­სა­ხებ რე­ჟი­სორ სემ რე­ი­მის ტრი­ლო­გია გა­მო­ვი­და, რო­მელ­შიც მთა­ვა­რი პერ­სო­ნა­ჟი ტობი მა­გუ­ა­ი­ერ­მა ითა­მა­შა. რე­ჟი­სო­რი გეგ­მავ­და ფრენ­ჩა­ი­ზის გაგ­რძე­ლე­ბას, თუმ­ცა Columbia Pictures-მა გა­და­წყვი­ტა, სუ­რა­თი თა­ვი­დან გა­და­ე­ღო ახა­ლი რე­ჟი­სო­რი­თა და მსა­ხი­ო­ბე­ბი­ით. 2012 წელს გა­მო­ვი­და რე­ჟი­სორ მარკ უე­ბის სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნი ობო­ბა და მისი ეკ­რა­ნი­ზა­ცი­ის სხვა­დას­ხვა ვერ­სი­ებს დღემ­დე დიდი ენ­თუ­ზი­აზ­მით იღე­ბენ.

სა­ქარ­თვე­ლო­ში წლე­ბის მან­ძილ­ზე Marvel-ის ადა­მი­ა­ნი-ობო­ბას ხილ­ვა მხო­ლოდ ტე­ლე­ეკ­რა­ნე­ბი­დან შე­იძ­ლე­ბო­და.

3 მა­ი­სი­დან კი Marvel-ის სუ­პერ­გმი­რე­ბის ოფი­ცი­ა­ლუ­რი კო­ლექ­ცია უკვე სა­ქარ­თვე­ლო­ში იქ­ნე­ბა ხელ­მი­საწ­ვდო­მი. პირ­ვე­ლი გმი­რი, რომ­ლი­თაც Marvel-ის მოყ­ვა­რუ­ლე­ბი სა­კუ­თა­რი კო­ლექ­ცი­ის შევ­სე­ბას და­ი­წყე­ბენ, „ადა­მი­ა­ნი-ობო­ბაა“.

უკვე ერთი წე­ლია, რაც გა­მომ­ცემ­ლო­ბა „პა­ლიტ­რა L” სა­ქარ­თვე­ლო­ში Marvel-ის პირ­ვე­ლი ოფი­ცი­ა­ლუ­რი წარ­მო­მად­გე­ნე­ლია და პრო­ექტს ქარ­თულ ენა­ზე ამ­ზა­დებს. ახა­ლი პრო­ექ­ტი Marvel-ის ოფი­ცი­ა­ლუ­რი 12 სუ­პერ­გმი­რის სა­კო­ლექ­ციო ფი­გუ­რის ის­ტო­რი­ას­თან ერ­თად გა­მო­ცე­მას გუ­ლის­ხმობს. წიგ­ნი-ჟურ­ნა­ლი მო­ი­ცავს სა­ინ­ტე­რე­სო ფაქ­ტებ­სა და ძი­რი­თად ის­ტო­რი­ებს თი­თო­ე­უ­ლი სუ­პერ­გმი­რის შე­სა­ხებ, ესე­ნია: ადა­მი­ა­ნი-ობო­ბა; რკი­ნის კაცი; თორი; კა­პი­ტა­ნი ამე­რი­კა; დედ­პუ­ლი; შავი პან­ტე­რა და სხვა.

სა­კო­ლექ­ციო ფი­გუ­რა ის­ტო­რი­ას­თან ერ­თად გა­მო­ვა 2 კვი­რა­ში ერთხელ. შე­საძ­ლე­ბე­ლია სუ­პერ­გმი­რე­ბის გა­მო­წე­რაც.

და­მა­ტე­ბი­თი ინ­ფორ­მა­ცი­ის­თვი­სა და გა­მო­წე­რი­სათ­ვის ეწ­ვი­ეთ ვებგ­ვერდს: http://marvelgeorgia.ge/

ზღაპ­რე­ბი ყო­ველ­თვის ირე­ა­ლურ, ჯა­დოს­ნუ­რი არ­სე­ბე­ბით სავ­სე სამ­ყა­როს­თან ასო­ცირ­დე­ბა. მათ­ში რო­გორც წესი უც­ნა­უ­რი და და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი ამ­ბე­ბი ვი­თარ­დე­ბა ხოლ­მე. ბევ­რს მი­აჩ­ნია, რომ თუ ზღა­პა­რი ამ გან­ცდის გა­რე­შე იკი­თხე­ბა, ნაკ­ლე­ბად სა­ინ­ტე­რე­სოა. თუმ­ცა ყო­ველ­თვის ასე არ ხდე­ბა. შვე­დუ­რი ზღაპ­რე­ბი არას­დროს გი­კარ­გავს რე­ა­ლო­ბის შეგ­რძნე­ბას. მარ­თა­ლია, ბო­ლომ­დე რე­ა­ლუ­რი აქ არა­ფე­რია, მაგ­რამ კი­თხვი­სას გგო­ნია, რომ დე­და­მი­წას­თან კავ­შირს არ წყვეტ. უფრო სწო­რედ ისე­თი გან­ცდა გიჩ­ნდე­ბა, რომ იქ, სა­დღაც ჩრდი­ლო­ეთ­ში, შვე­დეთ­ში, მარ­თლაც უნდა არ­სე­ბობ­დნენ ირე­ა­ლუ­რი არ­სე­ბე­ბი. ეს არ გიკ­ვირს, ჩვე­უ­ლებ­რივ ამ­ბად მი­გაჩ­ნია. "იმოგ­ზა­უ­რე დრო­სა და სივ­რცე­ში" - ეს ფრა­ზა ამ ზღაპ­რებს ზუს­ტად შე­ე­სა­ბა­მე­ბა. სრუ­ლი­ად ახალ სამ­ყა­რო­ში, სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბულ ეპო­ქა­ში სრუ­ლი­ად უცხო სამ­ყა­რო­ში მი­დი­ხარ და მალე ამ სამ­ყა­როს გა­ნუ­ყო­ფე­ლი ნა­წი­ლიც ხდე­ბი.

ამ ქვეყ­ნის ფოლკ­ლო­რი თა­ვი­დან ბო­ლომ­დე მათ ყო­ფი­ერ ცხოვ­რე­ბას უკავ­შირ­დე­ბა. ყვე­ლაფ­რის სა­ინ­ტე­რე­სო მხა­რეს აჩ­ვე­ნე­ბენ. ზღაპ­რის პერ­სო­ნა­ჟე­ბი მუდ­მი­ვად სი­კე­თის გა­მარ­ჯვე­ბის­თვის იბ­რძვი­ან. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ისი­ნი შე­იძ­ლე­ბა გლე­ხე­ბი იყ­ვნენ და არა გმი­რე­ბი. ამ ზღაპ­რებ­ში ყვე­ლა ჩაგ­რუ­ლი და მო­ხერ­ხე­ბუ­ლი ბო­ლოს სა­კუ­თა­რი ოც­ნე­ბე­ბის ახ­დე­ნას ახერ­ხებს. ზღაპ­რებ­ში ჩანს ამ ერის კულ­ტუ­რა, ჩვე­უ­ლე­ბე­ბი, ტრა­დი­ცი­ე­ბი. გო­ნი­ე­რი და მო­ხერ­ხე­ბუ­ლი მუდ­მი­ვად იმარ­ჯვებს.

ზღაპრების კითხვისას გიჩნდება ისეთი გრძნობა, თითქოს ძველი დროის შვედეთში მოგზაურობ, ყველა პერსონაჟს ახლოდან ეცნობი და მათი ცხოვრებით ცხოვრობ. ეცნობი აქაურ

კულტურას, იცნობ აქაურ მშრომელ და ერთგულ ხალხს. ზღაპრებში მითოლოგიური პერსონაჟებიც ხშირად ცოცხლდებიან, სწორედ ამიტომ, ამ უცნაური სამყაროთი უფრო მეტად ინტერესდები.

შვედეთში, ქრისტიანობის შემოსვლის შემდეგ, ზღაპრებში მითოლოგიური პერსონაჟები და რელიგიური სიმბოლოები შეერწყა ერთმანეთს. მაგალითად, ერთ-ერთ ზღაპარში ჯერ კიდევ არსებობენ ტროლები, თუმცა მათ ეკლესიის ზარების ეშინიათ. ამ გავლენის გამო, არამარტო ბავშვებისთვის, უფროსებისთვისაც ძალიან საინტერესო ხდება ეს ზღაპრები. აქაურმა ფოლკლორმა დიდი გავლენა იქონია ძალიან ბევრ ხელოვანზეც.

შვედური ზღაპრები, რომლებიც ათეული წლების წინ იყო გამოცემული, გამომცემლობა "პალიტრა L-მა" ხელახლა გამოსცა. მწერალი და შვედური ზღაპრების მთარგმნელი დოდო ხიმშიაშვილი-ვადაჭკორია ცოცხალი აღარ არის, მისი ქალიშვილი ლიზა ერისთავი კი დიდი სითბოთი იხსენებს იმ დროს, როცა ქალბატონი დოდო ამ ზღაპრებს თარგმნიდა.

"პირველ რიგში მახსოვს, რომ თარგმნის დაწყებამდე დედა ამ ქვეყნის კულტურასა და ფოლკლორს სიღრმისეულად გაეცნო. უამრავი წყარო მოიძია. უკეთ შეისწავლა ეს ერი და სწორედ ამის შემდეგ შეუდგა ამ ზღაპრების ქართულად გაცოცხლებას. ეს წიგნი ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი და საინტერესოა. ჩანს შვედური კულტურა, მათი ხასიათი, ჩვეულებები. ისინი ჩვენთვის შორეულ, სუსხიან გარემოში იზრდებოდნენ. ეს ზღაპრები მათი ცხოვრების წესიდან გამომდინარე იქმნებოდა და იქაურ რეალობას ასახავდა. თარგმანიც ძალიან საინტერესოა, ბავშვებისთვის ადაპტირებული სტილია შერჩეული. არ იკარგება ის მთავარი ძაფი, რომელიც ამ ზღაპრებს გასდევს თან და მკითხველამდე სწორედ ასე მიდის. დედა ახერხებდა, რომ კითხვისას გეგრძნო, რომ ეს მარტო ზღაპარი არ არის, ეს იქაური ადამიანების ცხოვრებაა ზღაპრად გადმოცემული," - იხსენებს ლიზა ერისთავი.

შვედური ზღაპრების კრებული უკვე გამოიცა და მკითხველს ელოდება, რათა ჯადოსნურ სამყაროში გაუძღვეს და სუსხიან ჩრდილოეთში მცხოვრები ხალხის ყოველდღიურობა საინტერესო მხრიდან აჩვენოს.

თბი­ლის­ში წიგნ­ზე რი­გე­ბი დაბ­რუნ­და. 2 წლის წინ წიგ­ნის მა­ღა­ზი­ას­თან ახალ­გაზ­რდე­ბის რიგი პირ­ვე­ლად გა­მომ­ცემ­ლო­ბა „პა­ლიტ­რა L-ის“ პრო­ექ­ტმა - „ლი­ბერ­თინსმა“ და­ა­ყე­ნა. ამ­ჯე­რა­დაც, „ლი­ბერ­თინ­სის“ ახა­ლი გა­მო­ცე­მის, „არ ილა­პა­რა­კოს“ სე­რი­ის ბოლო წიგ­ნის, „ფი­ნა­ლის“ პრე­ზენ­ტა­ცი­ას უამ­რა­ვი ახალ­გაზ­რდა და­ეს­წრო და სა­ლა­როს­თან წიგ­ნის ყიდ­ვის მსურ­ვე­ლე­ბის რი­გიც კი იდგა.

წიგ­ნის წარ­დგე­ნა თა­ვი­სუ­ფალ თე­ატ­რში გა­ი­მარ­თა. ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ზე წარ­მო­ად­გი­ნეს მინი სპექ­ტაკ­ლიც. მსა­ხი­ო­ბებ­მა წიგ­ნი­დან ნა­წყვე­ტი გა­ა­ცო­ცხლეს და ნა­წარ­მო­ე­ბის მთა­ვა­რი გმი­რე­ბი: პაჩი და ნორა გა­ნა­სა­ხი­ე­რეს.

ღო­ნის­ძი­ე­ბა­ზე მო­სულ­მა სტუმ­რებ­მა წიგ­ნის წარმდგე­ნებს „არ ილა­პა­რა­კოს“ სე­რი­ის სხვა წიგ­ნებ­ზე თა­ვი­ან­თი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბი გა­უ­ზი­ა­რეს და მთა­ვა­რი გმი­რე­ბის შეც­დო­მებ­ზე ისა­უბ­რეს.

პაჩი და ნორა, ერთი შე­ხედ­ვით, ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი წყვი­ლია, რო­მე­ლიც დე­და­მი­წა­ზე ცხოვ­რობს, სწავ­ლობს და, უბ­რა­ლოდ, არ­სე­ბობს. მაგ­რამ ისი­ნი, ამა­ვე დროს, ირე­ა­ლურ სამ­ყა­როს ეკუთ­ვნი­ან: ერთი ნე­ფი­ლი­მია (ნა­ხევ­რად ადა­მი­ა­ნი და ნა­ხევ­რად ან­გე­ლო­ზი), მე­ო­რე - და­ცე­მუ­ლი ან­გე­ლო­ზი. ყვე­ლა კა­ნო­ნის მი­ხედ­ვით, ნორა და პაჩი უნდა იყ­ვნენ ერ­თმა­ნეთ­თან, მაგ­რამ სიყ­ვა­რუ­ლის და­უ­წე­რე­ლი კა­ნო­ნი ხომ ყვე­ლა და­წე­რილ კა­ნონ­ზე ძლი­ე­რია... „ფი­ნა­ლი“ „არ ილა­პა­რა­კოს“ სე­რი­ის ლო­გი­კუ­რი და სა­მარ­თლი­ა­ნი და­სას­რუ­ლია, რო­მე­ლიც მკი­თხველს სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად თავ­ბრუ­დამ­ხვევ ფი­ნალს სთა­ვა­ზობს.

რაც შე­ე­ხე­ბა ლი­ბერ­თინსს, ეს თი­ნე­ი­ჯე­რე­ბის ჯგუ­ფია, რო­მე­ლიც კი­თხუ­ლობს და არ­ჩევს მათ თა­ო­ბა­ში თა­ნა­მედ­რო­ვე, პო­პუ­ლა­რულ უცხო­ურ ლი­ტე­რა­ტუ­რას, რო­მელ­საც შემ­დგომ გა­მომ­ცემ­ლო­ბა „პა­ლიტ­რა L“ ქარ­თულ ენა­ზე გა­მოს­ცემს.