თა­ნა­მედ­რო­ვე ადა­მი­ანს ქა­ო­სურ რე­ჟიმ­ში უწევს ცხოვ­რე­ბა. მუდ­მი­ვად სა­დღაც გვეჩ­ქა­რე­ბა, მუდ­მი­ვად სა­დღაც გავ­რბი­ვართ და რა­ღაც გვაქვს მო­საგ­ვა­რე­ბე­ლი. დრო­ის დე­ფი­ცი­ტი არ გვაძ­ლევს შე­საძ­ლებ­ლო­ბას, რომ წიგნ­თან მეტი დრო გა­ვა­ტა­როთ. აუ­დი­ო­წიგ­ნე­ბის შექ­მნის ერთ-ერთი მი­ზა­ნიც სწო­რედ ეს გახ­ლავთ, გა­ა­მარ­ტი­ვოს ადა­მი­ა­ნე­ბის წიგნ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა. მსოფ­ლი­ოს მრა­ვალ ქვე­ყა­ნა­ში აუ­დი­ო­წიგ­ნე­ბი უკვე დიდი პო­პუ­ლა­რო­ბით სარ­გებ­ლობს.

სა­ქარ­თვე­ლო­შიც გახ­მო­ვა­ნე­ბუ­ლა წიგ­ნე­ბი, გან­სა­კუთ­რე­ბით კი ზღაპ­რე­ბი, თუმ­ცა gudabooks.ge აუ­დი­ო­წიგ­ნე­ბის­თვის შექ­მნი­ლი პირ­ვე­ლი ვებგ­ვერ­დია, რო­მე­ლიც მკი­თხველს სა­შუ­ა­ლე­ბას მის­ცემს, იქო­ნი­ოს პი­რა­დი აუ­დი­ო­ბიბ­ლი­ო­თე­კა და იკი­თხოს წიგ­ნე­ბი ყველ­გან: მან­ქა­ნა­ში, მა­ტა­რე­ბელ­სა თუ თვითმფრი­ნავ­ში, ვე­ლო­სი­პე­დი­თა თუ ფე­ხით სე­ირ­ნო­ბი­სას, რიგ­ში დგო­მი­სას, ვარ­ჯი­შის დროს ან უბ­რა­ლოდ დას­ვე­ნე­ბი­სას.

აუ­დი­ო­წიგ­ნე­ბით სარ­გებ­ლო­ბა შე­საძ­ლე­ბე­ლია ვებგ­ვერ­დზე gudabooks.ge ან აპ­ლი­კა­ცი­ით - გუდა (Guda), რომ­ლის ჩატ­ვირ­თვა­საც iOS (iPad, iPhone, iPod Touch), Android და Windows (Windows 10, mobile) მომ­ხმა­რებ­ლე­ბი ონ­ლა­ინ­მარ­კე­ტე­ბი­დან შეძ­ლე­ბენ.

„გუ­დას­თვის არ არ­სე­ბობს შე­ზღუ­დუ­ლი შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი. ჩვე­ნი გა­მომ­ცემ­ლო­ბის მი­ზა­ნია, წიგ­ნი ყვე­ლას­თვის იყოს ხელ­მი­საწ­ვდო­მი. ვებგ­ვერ­დის შექ­მნაც სწო­რედ ამ იდე­ას ემ­სა­ხუ­რე­ბა. მას ძა­ლი­ან მარ­ტი­ვად გა­მო­ი­ყე­ნე­ბენ შშმ პი­რე­ბიც. აუ­დიო წიგ­ნებ­თან ერ­თად ვებგ­ვერ­დზე ხელ­მი­საწ­ვდო­მი იქ­ნე­ბა წიგ­ნე­ბის ელ. ვერ­სი­ე­ბიც. “- აცხა­დებს „პა­ლიტ­რა L“-ის სა­ზო­გა­დო­ე­ბას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლი, მა­რი­ამ აბ­დუ­შე­ლიშ­ვი­ლი.

აუ­დი­ო­წიგ­ნე­ბი gudabooks.ge-ზე ყო­ველ­დღი­ურ რე­ჟიმ­ში იწე­რე­ბა. ამ დრო­ის­თვის ვებგ­ვერ­დზე უკვე ასამ­დე წიგ­ნია გახ­მო­ვა­ნე­ბუ­ლი, ესე­ნია კლა­სი­კუ­რი და თა­ნა­მედ­რო­ვე მწერ­ლე­ბის თარ­გმა­ნე­ბი, ქარ­თვე­ლი ავ­ტო­რე­ბი, აქ ნა­ხავთ ბიზ­ნეს­ლი­ტე­რა­ტუ­რა­საც და ცნო­ბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ბი­ოგ­რა­ფი­ებ­საც.

Godabooks.ge ჯერ­ჯე­რო­ბით სა­ტეს­ტო ეტაპ­ზეა, თუმ­ცა მომ­ხმა­რე­ბელს უკვე შე­უძ­ლია სა­სურ­ვე­ლი წიგ­ნის შე­ძე­ნა. პრო­დუქ­ტი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლი მსა­ხი­ო­ბე­ბის ხმე­ბით და მა­ღა­ლი ხა­რის­ხი­თაა ჩა­წე­რი­ლი, რაც უფრო კომ­ფორ­ტულს ხდის მის გა­მო­ყე­ნე­ბას.

და­ინ­ტე­რე­სე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს შე­უძ­ლი­ათ ეწ­ვი­ონ ვებგ­ვერდს: www.gudabooks.ge ან გად­მო­წე­როს აპ­ლი­კა­ცია შე­სა­ბა­მი­სი ონ­ლა­ინ­მარ­კე­ტი­დან.

აპ­ლი­კა­ცი­ის გად­მო­სა­წე­რად, თქვე­ნი მო­წყო­ბი­ლო­ბი­დან (Apple, Android, Windows) უნდა შეხ­ვი­დეთ ონ­ლა­ინ­მარ­კე­ტებ­ზე (App store, Playstore, Microsoft store) მო­ძებ­ნოთ "Guda" და ჩა­მოტვირ­თოთ „გუდა“.

ქარ­თვე­ლი მკი­თხვე­ლი ენ ბრონ­ტეს მისი პირ­ვე­ლი რო­მა­ნით - „აგ­ნეს გრეი“ უკვე იც­ნობს. ახლა კი, შე­საძ­ლებ­ლო­ბა ეძ­ლე­ვათ, ბრონ­ტე­ე­ბის ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი ოჯა­ხის ყვე­ლა­ზე უმ­ცრო­სი წევ­რის რი­გით მე­ო­რე და სკან­და­ლუ­რი რო­მა­ნი ქარ­თულ ენა­ზე წა­ი­კი­თხონ.

„მდგმუ­რად უა­ილ­დფელ-ჰოლ­ში“ 1848 წელს გა­მოქ­ვეყ­ნდა და გა­მოს­ვლი­დან ექვს კვი­რა­ში მთე­ლი ტი­რა­ჟი გა­ი­ყი­და. ვიქ­ტო­რი­ა­ნუ­ლი რო­მა­ნე­ბი­დან ეს რო­მა­ნი ერთ-ერთი ყვე­ლა­ზე შო­კის­მომ­გვრე­ლია. წიგ­ნი იმ­ჟა­მინ­დე­ლი ეპო­ქის მთა­ვარ პრობ­ლე­მურ თე­მებს: ლო­თო­ბა­სა და გარ­ყვნი­ლე­ბას ეხე­ბა. ენ ბრონ­ტე რო­მან­ში მწვა­ვედ აკ­რი­ტი­კებს გა­თხო­ვი­ლი ქა­ლის მდგო­მა­რე­ო­ბას. ყუ­რა­დღე­ბას ამახ­ვი­ლებს იმა­ზე, რომ გა­თხო­ვე­ბის შემ­დეგ ქალი მთლი­ა­ნად ქმრის სა­კუთ­რე­ბა­ში გა­და­ი­ო­და: მას თით­ქმის არ ჰქონ­და უფ­ლე­ბე­ბი, არ გა­აჩ­ნდა შე­მო­სა­ვა­ლი და სა­კუ­თა­რი ქო­ნე­ბა. იმ იშ­ვი­ათ შემ­თხვე­ვა­ში კი, თუ ქალი ქმარს გა­ეყ­რე­ბო­და, ვერ მოს­თხოვ­და ქო­ნე­ბის გა­ყო­ფა­სა და ვერც შვი­ლებს წა­იყ­ვან­და თან.

გან­ქორ­წი­ნე­ბუ­ლი ქა­ლის მდგო­მა­რე­ო­ბა იმ პე­რი­ოდ­ში არც თუ ისე სა­ხარ­ბი­ე­ლო იყო. შე­სა­ბა­მი­სად, ქა­ლე­ბი იძუ­ლე­ბუ­ლი ხდე­ბოდ­ნენ, ქმრის­გან შე­ვიწ­რო­ვე­ბა აე­ტა­ნათ ან უკი­დუ­რეს შემ­თხვე­ვა­ში, გაქ­ცე­უ­ლიყ­ვნენ. სწო­რედ ასე იქ­ცე­ვა ენ ბრონ­ტეს რო­მა­ნის გმი­რიც.

იმ დროს ალ­კოჰო­ლიზ­მზე თით­ქმის არა­ვინ სა­უბ­რობ­და. ენ ბრონ­ტეს, ძმის ცხოვ­რე­ბის წე­სის გამო, პი­რა­დად ჰქონ­და შე­ხე­ბა ამ სენ­თან. ამი­ტო­მაც, მან ნა­წარ­მო­ებ­ში პრობ­ლე­მა, მთე­ლი თა­ვი­სი უარ­ყო­ფი­თი შე­დე­გე­ბით, ცხა­დად აღ­წე­რა.

დე­დო­ფალ ვიქ­ტო­რი­ას დრო­ინ­დელ ინ­გლის­ში, ასე­ვე, უცხო იყო ყვე­ლა დრო­ის ისეთ მწვა­ვე პრობ­ლე­მებ­ზე წერა და სა­უ­ბა­რი, რო­გო­რე­ბი­ცაა: სა­ზო­გა­დო­ე­ბა­ში გა­ბა­ტო­ნე­ბუ­ლი ცრუ ღი­რე­ბუ­ლე­ბე­ბი და მო­რა­ლი, ქა­ლის მდგო­მა­რე­ო­ბა ოჯახ­ში, ქმრის ტი­რა­ნია, უზ­ნე­ო­ბა­სა და ძა­ლა­დო­ბას გაქ­ცე­უ­ლი ქა­ლის გა­რიყ­ვა სა­ზო­გა­დო­ე­ბის­გან.

რო­მან­მა „მდგმუ­რად უა­ილ­დფელ-ჰოლ­ში“ ინ­გლის­ში კრი­ტი­კო­სე­ბის აღ­შფო­თე­ბა გა­მო­იწ­ვია. ენის და, შარ­ლო­ტა ბრონ­ტეც კი იმ აზ­რზე იყო, რომ მწე­რალ­მა არას­წო­რი თემა შე­არ­ჩია. შარ­ლო­ტამ წიგ­ნის გა­მო­ცე­მა აკ­რძა­ლა.

რო­მა­ნი ხე­ლახ­ლა მე-20 სა­უ­კუ­ნე­ში გა­მოქ­ვეყ­ნდა. მას მოჰ­ყვა ტე­ლე­სე­რი­ა­ლე­ბი 1968 და 1996 წლებ­ში. ქარ­თვე­ლი მკი­თხვე­ლი კი ნა­წარ­მო­ებს მშობ­ლი­ურ ენა­ზე პირ­ვე­ლად გა­ეც­ნო­ბა. 17 იან­ვრი­დან „მდგმუ­რად უა­ილ­დფელ-ჰოლ­ში“ ბიბ­ლუ­სის ფი­ლი­ა­ლებ­ში გა­ი­ყი­დე­ბა.

„წიგ­ნი კონ­კურ­სის და­წყე­ბამ­დე შე­იქ­მნა და მის დას­რუ­ლე­ბამ­დე და­ახ­ლო­ე­ბით 2 კვი­რით ადრე დავ­წე­რე ფი­ნა­ლუ­რი თავი. უბ­რა­ლოდ, ერთ დღეს, სრუ­ლი­ად ჩვე­უ­ლებ­რივ მო­მენ­ტში ჩემს გო­ნე­ბა­ში გა­ი­ელ­ვა წიგ­ნის ერ­თმა კონ­კრე­ტულ­მა ეპი­ზოდ­მა და ვიგ­რძე­ნი, ეს ის ის­ტო­რია იყო, რო­მე­ლიც აუ­ცი­ლებ­ლად უნდა და­მე­წე­რა“ - ასე შე­იქ­მნა სა­სიყ­ვა­რუ­ლო რო­მა­ნი „ცდუ­ნე­ბა“, რო­მე­ლიც კონ­კურ­სის „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2018“ ერთ-ერთი გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი გახ­და. ნა­თია ჯა­გოდ­ნიშ­ვი­ლის ნა­წარ­მო­ებ­მა ხალ­ხის რჩე­ულ კა­ტე­გო­რი­ა­ში გა­ი­მარ­ჯვა. მკი­თხველს მისი სრუ­ლად წა­კი­თხვის სა­შუ­ა­ლე­ბა უკვე აქვს.
რო­გორც ნა­თია ჯა­გოდ­ნიშ­ვი­ლი აღ­ნიშ­ნავს, ის კონ­კურ­სში გა­სულ წელ­საც მო­ნა­წი­ლე­ობ­და, თუმ­ცა მა­შინ გა­მარ­ჯვე­ბა ვერ მო­ა­ხერ­ხა. წელს კი რო­მან­მა მკი­თხვე­ლის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა.

რამ­დე­ნად ელო­დით კონ­კურ­სში გა­მარ­ჯვე­ბას და რა შე­იც­ვა­ლა თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ში გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ?

კონ­კურ­სში შარ­შა­ნაც ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი, მაგ­რამ გა­მარ­ჯვე­ბა ვერ მო­ვი­პო­ვე. თუმ­ცა, არ დავ­ნებ­დი და გა­დავ­წყვი­ტე, რომ წელ­საც მე­ცა­და. კონ­კურ­სის და­წყე­ბის პირ­ვე­ლი­ვე დღი­დან იმ­ხე­ლა მხარ­და­ჭე­რა ვიგ­რძე­ნი... ყვე­ლა­ფერს აკე­თებ­დნენ ჩემი მკი­თხვე­ლე­ბი იმი­სათ­ვის, რომ „ცდუ­ნე­ბას“ გა­ე­მარ­ჯვა და მე ერთი წა­მი­თაც არ მეგ­რძნო თავი მარ­ტო. პირ­ველ ტურ­ში ხალ­ხთან ერ­თად ჟი­უ­რის რჩე­უ­ლიც გავ­ხდი და ამან კი­დევ უფრო მეტი მო­ტი­ვა­ცია მომ­ცა, ბო­ლომ­დე მებ­რძო­ლა. გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ, კი­დევ უფრო გა­ი­ზარ­და ჩემი მკი­თხვე­ლე­ბი­სა და მხარ­დამ­ჭე­რე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბა, მათ­გან მი­ღე­ბუ­ლი სით­ბო და პო­ზი­ტი­ვი. უამ­რა­ვი ადა­მი­ა­ნი მწერ­და, მამ­ხნე­ვებ­და და მო­უთ­მენ­ლად ელო­და წიგ­ნის გა­მოს­ვლას, რო­მე­ლიც უკვე და­ბეჭ­დი­ლია და მკი­თხვე­ლი სულ მალე გა­იც­ნობს.

თქვე­ნი აზ­რით, მკი­თხვე­ლე­ბის ასე­თი და­ინ­ტე­რე­სე­ბა რა­ტომ გა­მო­იწ­ვია „ცდუ­ნე­ბამ“?

ჩემს რო­მან­ში სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ამ­ბავ­ზე ბევ­რად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი პერ­სო­ნა­ჟის ფსი­ქო­ლო­გი­უ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბაა; მისი მცდე­ლო­ბა გა­ერ­კვეს სა­კუ­თარ თავ­ში და სურ­ვი­ლებ­ში; გა­ი­გოს, რა სურს თვი­თონ და მი­ი­ღოს გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა; მო­იქ­ცეს სწო­რად, ამ სი­ტყვის სა­ზო­გა­დოდ მი­ღე­ბუ­ლი მნიშ­ვნე­ლო­ბით, თუ გა­ა­კე­თოს ის, რაც თა­ვად სურს, მი­უ­ხე­და­ვად შე­დე­გე­ბი­სა. ვფიქ­რობ, ყვე­ლა ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა­ში არის მო­მენ­ტი, რო­დე­საც სა­კუ­თარ თავ­ში იკარ­გე­ბა და არ იცის, რა გა­ა­კე­თოს. „ცდუ­ნე­ბა­ში“ კი ნე­ბის­მი­ე­რი ტი­პის მკი­თხვე­ლი შეძ­ლებს, რო­მე­ლი­მე პერ­სო­ნაჟ­ში მა­ინც ამო­იც­ნოს სა­კუ­თა­რი თავი და სწო­რედ ამ მკი­თხვე­ლე­ბის­თვის მინ­დო­და მეთ­ქვა, რომ ცხოვ­რე­ბა­ში ყვე­ლა­ფე­რი ხდე­ბა. ყვე­ლა­ნა­ი­რი პრობ­ლე­მა მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია და ისი­ნი ამ პრობ­ლე­მე­ბის წი­ნა­შე მარ­ტო­ნი არ არი­ან.

თა­ვად კონ­კურსს რო­გორ შე­ა­ფა­სებთ?

ამ კონ­კურ­სის და­წყე­ბის პირ­ვე­ლი­ვე დღი­დან მისი დიდი გულ­შე­მატ­კი­ვა­რი ვარ. აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბუ­ლი ვარ გა­მომ­ცემ­ლო­ბის იდე­ით, და­ეხ­მა­როს ახალ­ბე­და, დამ­წყებ ავ­ტო­რებს, წა­ა­ხა­ლი­სოს ისი­ნი და ყვე­ლა­ნა­ი­რი წი­ნა­პი­რო­ბა შე­უქ­მნას, რომ მათი წიგ­ნე­ბი მარ­თლაც იქ­ცნენ ბესტსე­ლე­რე­ბად. „პა­ლიტ­რა L” სა­ქარ­თვე­ლო­ში ერთ-ერთი წამ­ყვა­ნი გა­მომ­ცემ­ლო­ბაა და რო­დე­საც ახალ­ბე­და მწე­რალს ეძ­ლე­ვა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, ითა­ნამ­შრომ­ლოს ამ­ხე­ლა შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის მქო­ნე ჰოლ­დინგთან, ვფიქ­რობ, უკვე აღა­რაფ­რის უნდა ეში­ნო­დეს. ისი­ნი ყვე­ლა­ფერს აკე­თე­ბენ იმ მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი გზის გა­ი­ო­ლე­ბა­ში, რო­მე­ლიც ყვე­ლა ავ­ტორ­მა უნდა გა­ი­ა­როს.

თქვენს შე­სა­ხე­ბაც მოგ­ვი­ყე­ვით, რას საქ­მი­ა­ნობთ, რო­დის და­ი­წყეთ წერა?

ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის თბი­ლი­სის სა­ხელ­მწი­ფო უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ეკო­ნო­მი­კი­სა და ბიზ­ნე­სის ფა­კულ­ტეტ­ზე ვსწავ­ლობ. პა­რა­ლე­ლუ­რად ვწერ და რო­გო­რი გა­საკ­ვი­რიც უნდა იყოს, ზოგ­ჯერ ჩემი პრო­ფე­სია წე­რის პრო­ცეს­შიც მეხ­მა­რე­ბა. ჩემი ინ­ტე­რე­სე­ბის სფე­როს რაც შე­ე­ხე­ბა, საკ­მა­ოდ ფარ­თოა და მიყ­ვარს რო­გორც წიგ­ნე­ბის კი­თხვა და სახ­ლში კომ­ფორ­ტუ­ლად მო­კა­ლა­თე­ბულს, მე­ლოდ­რა­მე­ბის ყუ­რე­ბა, ასე­ვე ეროვ­ნუ­ლი სა­ფეხ­ბურ­თო ნაკ­რე­ბის თა­მა­შებ­ზე მო­ე­დან­ზე სი­ა­რუ­ლი და მათი გულ­შე­მატ­კივ­რო­ბა. ვცდი­ლობ, ცხოვ­რე­ბის ყო­ვე­ლი დღე მაქ­სი­მა­ლუ­რად გა­მო­ვი­ყე­ნო და „და­ვი­ჭი­რო წამი“, რო­მე­ლიც ყვე­ლაფ­რად ღირს.

წერა 13 წლის ასაკ­ში და­ვი­წყე. ყო­ველ დღე არ ვწერ, მაგ­რამ ჩემს გო­ნე­ბა­ში მუდ­მი­ვად არ­სე­ბო­ბენ ჩემი პერ­სო­ნა­ჟე­ბი და ხში­რად წე­რის­გან და­მო­უ­კი­დებ­ლად, ჯერ ჩემს გო­ნე­ბა­ში მიმ­დი­ნა­რე­ობს მათი ცხოვ­რე­ბა. ამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში წერა ჩემი ცხოვ­რე­ბის უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნეს და გა­ნუ­ყო­ფელ ნა­წი­ლად იქცა და ისე­თი­ვე სა­ჭი­როა ჩემ­თვის, რო­გორც ადა­მი­ა­ნე­ბი­სათ­ვის სუნ­თქვა. ყო­ველ­გვა­რი გა­და­მე­ტე­ბის გა­რე­შე შე­მიძ­ლია ვთქვა, რომ ვი­არ­სე­ბო, უნდა ვწე­რო.

რო­მელ­მა ავ­ტორ­მა და წიგნ­მა იქო­ნია თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ზე ყვე­ლა­ზე დიდი გავ­ლე­ნა?

ამ კი­თხვას ვე­რას­დროს ვპა­სუ­ხობ კონ­კრე­ტუ­ლად, რად­გან თი­თო­ე­ულ წა­კი­თხულ წიგნს და თი­თო­ე­ულ ავ­ტორს თა­ვი­სი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს ჩემ­თვის და ყვე­ლამ მას­წავ­ლა კონ­კრე­ტუ­ლი რა­ღაც. ზოგ­ჯერ რა­ღა­ცას წა­ვი­კი­თხავ, ვი­ფიქ­რებ, რომ ამა­ზე უკე­თე­სი აღარც არა­ფე­რი არ­სე­ბობს და შემ­დეგ ახა­ლი წიგ­ნი სრუ­ლი­ად თავ­და­ყი­რა და­მი­ყე­ნებს ამ წარ­მოდ­გე­ნებს. თუმ­ცა, ბავ­შვო­ბი­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი ჩემი აზ­როვ­ნე­ბა ყვე­ლა­ზე სწორ გზა­ზე უფრო ნო­დარ დუმ­ბა­ძემ და ას­ტრიდ ლინდგრენ­მა და­ა­ყე­ნეს.

დე­ბი­უ­ტან­ტი ავ­ტო­რის, ვახო ვახ­ტან­გა­ძის ნა­წარ­მო­ე­ბი „ალა­ჰი ჩემი მე­გო­ბა­რია“ კონ­კურ­სის „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2018“ ერთ-ერთი გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი გახ­და. ნა­წარ­მო­ებ­მა ჟი­უ­რის რჩე­ულ კა­ტე­გო­რი­ა­ში გა­ი­მარ­ჯვა და წიგ­ნიც უკვე გა­მო­ცე­მუ­ლია. მისი წარ­დგე­ნა 10 იან­ვარს გა­ი­მარ­თა. პრე­ზენ­ტა­ცი­ა­ზე წიგ­ნი დამ­სწრე სა­ზო­გა­დო­ე­ბას ლი­ტე­რა­ტორ­მა და კონ­კურ­სის ჟი­უ­რის წევ­რმა, რა­მაზ ჭი­ლა­ი­ამ და მწე­რალ­მა და ასე­ვე, ჟი­უ­რის წევ­რმა დი­ა­ნა ან­ფი­მი­ად­მა წა­რუდ­გი­ნეს. წიგ­ნის ყდა­ზე მხატ­ვარ­მა მაკა ზე­დე­ლაშ­ვილ­მა იმუ­შა­ვა.

სა­კუ­თარ თავ­ზე, წიგნ­ზე, კონ­კურსსა და სხვა სა­ინ­ტე­რე­სო დე­ტა­ლებ­ზე სა­სა­უბ­როდ კი, თა­ვად ვახო ვახ­ტან­გა­ძეს მივ­მარ­თეთ.

- მოგ­ვი­ყე­ვით თქვენ შე­სა­ხებ, რას საქ­მი­ა­ნობთ, რო­გო­რია თქვე­ნი ინ­ტე­რე­სე­ბის სფე­რო?

- რა გი­თხრათ, თბი­ლის­ში და­ვი­ბა­დე, აქვე გა­ვი­ზარ­დე და და­ვო­ჯახ­დი. მყავს მე­უღ­ლე და თით­ქმის სამი წლის გო­გო­ნა. ვის­წავ­ლე თე­ატ­რა­ლურ­ში კი­ნო­რე­ჟი­სუ­რა, შემ­დეგ ერთი წლით - ფი­ლო­სო­ფია, თუმ­ცა ასა­კობ­რივ­მა და დრო­ის ფაქ­ტორ­მა ხელი შე­მი­შა­ლა. გაგ­რძე­ლე­ბა­საც ვფიქ­რობ. ზო­გა­დად ვთვლი, რომ ადა­მი­ან­მა მუდ­მი­ვად უნდა ის­წავ­ლოს, არა­ფე­რია სწავ­ლა­ზე სა­ინ­ტე­რე­სო და სა­სარ­გებ­ლო.
ვე­რაფ­რით ავე­წყვე სამ­სა­ხუ­რებ­ში, ბევ­რი ვი­ბო­დი­ა­ლე და ბო­ლოს მა­გი­დას მი­ვუ­ჯე­ქი. შე­დე­გიც სა­ხე­ზეა. იმე­დი მაქვს, მალე კი­ნო­კა­მე­რა­საც მო­ვი­მარ­ჯვებ.

- რო­დის და­ი­წყეთ წერა და „ალა­ჰი ჩემი მე­გო­ბა­რია“ თქვე­ნი პირ­ვე­ლი ნა­წარ­მო­ე­ბია თუ მა­ნამ­დეც წერ­დით?

- ყო­ველ­თვის ვწერ­დი. თავ­ში უამ­რა­ვი აზრი მიტ­რი­ა­ლებ­და ბავ­შვო­ბი­დან და წე­რა­ზე კომ­ფორ­ტუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა რა უნდა იყოს?! აქ­ტი­უ­რად ვწერ­დი ლექ­სებს და ახ­ლაც ვწერ, სუ­ლი­ე­რი მდგო­მა­რე­ო­ბის ამაღ­ლე­ბა­ში მეხ­მა­რე­ბა. პო­ე­ზი­ის გა­რე­შე წარ­მო­უდ­გენ­ლად მი­მაჩ­ნია ცხოვ­რე­ბა. „ალა­ჰი ჩემი მე­გო­ბა­რია“ პირ­ვე­ლი დას­რუ­ლე­ბუ­ლი პრო­ზა­უ­ლი ნა­წარ­მო­ე­ბია და იმე­დი მაქვს არა უკა­ნას­კნე­ლი.

- რო­მელ­მა ავ­ტორ­მა და წიგნ­მა იქო­ნია თქვენს ცხოვ­რე­ბა­ზე ყვე­ლა­ზე დიდი გავ­ლე­ნა? რო­მე­ლი­მე კონ­კრე­ტუ­ლი ნა­წარ­მო­ე­ბი ხომ არ გამ­ხდა­რა თქვენ­თვის მო­ტი­ვა­ტო­რი, რომ თა­ვა­დაც და­გე­წე­რათ რო­მა­ნი?

- ამ კი­თხვა­ზე ერ­თმნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი პა­სუ­ხის გა­ცე­მა მი­ჭირს. აქ­ტი­უ­რად ვკი­თხუ­ლობ ქარ­თველ ავ­ტო­რებს, ძვე­ლებს და შეძ­ლე­ბის­დაგ­ვა­რად ახ­ლებს. სი­მარ­თლე რომ გი­თხრათ, მე­ო­ცე სა­უ­კუ­ნის მე­ო­რე ნა­ხევ­რის ამე­რი­კე­ლე­ბი მი­ტა­ცე­ბენ. ვფიქ­რობ არამ­ხო­ლოდ სტი­ლი შეც­ვა­ლეს, მთლი­ა­ნად ლი­ტე­რა­ტუ­რა გად­მო­ატ­რი­ა­ლეს.
ქარ­თუ­ლი პრო­ზის უმ­ნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნეს ნი­მუ­შად „მთვა­რის მო­ტა­ცე­ბა“მი­მაჩ­ნია და ვთვლი, რომ ერთ-ერთი სა­უ­კე­თე­სო ნა­წარ­მო­ე­ბია კა­ცობ­რი­ო­ბის ის­ტო­რი­ა­ში.

- რო­გო­რია თქვენ­თვის წე­რის პრო­ცე­სი? რა გრძნო­ბებ­სა და ემო­ცი­ებს უკავ­შირ­დე­ბა ის?

- გა­აჩ­ნია რას ვწერ. უფრო გა­სა­გე­ბად რომ გი­თხრათ, გა­აჩ­ნია ვწერ თუ ტექ­სტზე ვმუ­შა­ობ. ეს ორი სრუ­ლი­ად გას­ხვა­ვე­ბუ­ლი ცნე­ბე­ბია. მე­ო­რე რთუ­ლი და რუ­ტი­ნუ­ლი პრო­ცე­სია, თუმ­ცა აუ­ცი­ლე­ბე­ლი. რაც შე­ე­ხე­ბა წე­რას, აქ უფრო მარ­ტი­ვა­დაა საქ­მე, გან­წყო­ბის ამ­ბა­ვია. არ მიყ­ვარს მუ­სი­კის ფონ­ზე წერა, თუმ­ცა ხმა­უ­რი პრობ­ლე­მას არ მიქ­მნის. ვფიქ­რობ, მარ­ტო ყოფ­ნა, ფურ­ცე­ლი და კა­ლა­მი სრუ­ლი­ად საკ­მა­რი­სია.

- მო­მი­ყე­ვით თქვე­ნი რო­მა­ნის შე­სა­ხებ, სპე­ცი­ა­ლუ­რად კონ­კურ­სის­თვის და­წე­რეთ თუ და­წე­რი­ლი გქონ­დათ უკვე?

- პირ­ვე­ლი ჩონ­ჩხი 17 წლის ასაკ­ში დავ­წე­რე. წლი­დან წლამ­დე და­იხ­ვე­წა და სა­ბო­ლო­ოდ შედ­გა თუ არა - იმე­დი მაქვს, ამას მკი­თხვე­ლი გა­და­წყვეტს.
ეს სა­დე­ბი­უ­ტო ნა­წარ­მო­ე­ბია. ზო­მაც მცი­რეა. თით­ქოს, ამ ტექ­სტით მინ­დო­და, მეთ­ქვა: გა­მარ­ჯო­ბა, მე ვახო ვარ და აი, ასე ვა­პი­რებ ვწე­რო. თუ მი­მი­ღებთ - გა­მი­ხარ­დე­ბა, თუ არა­და, მო­ვი­ფიქ­რებ რა­მეს.

- რა ჟან­რი­საა თქვე­ნი წიგ­ნი და რა­ტომ არის ის მკი­თხვე­ლის­თვის სა­ინ­ტე­რე­სო?

- ასეთ ჟანრს ალ­ბათ რე­ა­ლის­ტუ­რი ყვე­ლა­ზე მე­ტად უხ­დე­ბა. დღე­ვან­დელ ცხოვ­რე­ბა­ზეა, ახალ­გაზ­რდა ქარ­თვე­ლი ადა­მი­ა­ნის ფიქ­რე­ბი, ბრძო­ლე­ბი, ღი­რე­ბუ­ლე­ბა­თა გა­და­ფა­სე­ბე­ბი... მოკ­ლედ რომ გი­თხრათ, ძლი­ე­რი ქარი ქრის. ნა­წარ­მო­ბის და­სა­წყის­ში გა­ლა­კტი­ო­ნის ლექ­სია მი­წე­რი­ლი. ეს სტრი­ქო­ნე­ბი სა­უ­კე­თე­სოდ გა­მო­ხა­ტავს. მკი­თხველს ვურ­ჩევ­დი, წიგ­ნის კი­თხვის გან­მავ­ლო­ბა­ში არ და­ი­ვი­წყოს, გან­წყო­ბის შექ­მნა­ში და­ეხ­მა­რე­ბა.
სა­ინ­ტე­რე­სო იმი­თაა, რომ ამ­ბა­ვი ჩვენ­ზეა. ვფიქ­რობ, ყო­ვე­ლი ჩვენ­გა­ნი იპოვ­ნის სა­კუ­თარ თავს, ნაც­ნობ ქუ­ჩას, ნაც­ნობ ხა­სი­ა­თებს, წეს-ჩვე­უ­ლე­ბებს...

- რო­გო­რია თქვე­ნი სა­მო­მავ­ლო გეგ­მე­ბი სამ­წერ­ლო­ბო საქ­მი­ა­ნო­ბის მხრივ?

- ამ­ბი­ცი­უ­რი და თან ფრთხი­ლი. საკ­მა­რი­სი დრო მაქვს იმი­სათ­ვის, რომ ვწე­რო და შემ­დეგ ვი­მუ­შა­ვო. იმე­დი მაქვს სუ­ლი­ე­რი გან­წყო­ბაც შე­სა­ბა­მი­სი მექ­ნე­ბა.