პიერ-ოგიუსტ რენუარი (1841-1919), იმპრესიონიზმის უმნიშვნელოვანესი წარმომადგენელი მონესთან ერთად, XIX საუკუნის მიწურულის პარიზული ბოჰემით ცხოვრობდა. მისი ტილოებიდან გამოსჭვივის თავისი ეპოქისთვის დამახასიათებელი სიცოცხლის სიხარული. რენუარის სახელი სამუდამოდ დაუკავშირდა მეჯლისებს, ქალებსა და მონმარტრის ცხოვრებას, ასევე ეპოქის გავლენიან ადამიანებს (გამომცემლებს, ბანკირებს, დიდებულებს), რომელთა პორტრეტებსაც ხატავდა ან სახლებს უფორმებდა. ავადმყოფობამ ხელოვანს საქმიანობა ტანჯვად უქცია, მაგრამ როგორც სიცოცხლის მიწურულს ამბობდა, ერთი დღეც ვერ წარმოედგინა ხატვის გარეშე.

ივან აივაზოვსკი (1817-1900), შესანიშნავი მხატვარი-მარინისტი, თავისი დროის რუსეთში ერთ-ერთი გამორჩეული ფერმწერი, წარმოშობით სომეხი იყო. მისი შემოქმედება არა მარტო რუსეთისა და სომხეთისთვის, არამედ მთელი მსოფლიოსთვის მნიშვნელოვანია. მას სიცოცხლეშივე უწოდეს `ზღვის მეფე~. აივაზოვსკის მარინისტული პეიზაჟები აღაფრთოვანებს მნახველს. როგორც მხატვარი ამბობდა, მისთვის მნიშვნელოვანი იყო არა ბუნების სტიქიის გადატანა ტილოზე, არამედ თავად რასაც გრძნობდა და განიცდიდა, რაც მის მეხსიერებას შერჩენოდა, როგორც უკვდავი ღირებულება. სწორედ ეს არის აივაზოვსკის ფერწერის ღირსება.

მეწისქვილის ვაჟი _ რემბრანდტი (1606-1669) თანამემამულეებმა ჰოლანდიური ფერწერის უდიდეს ოსტატად აღიარეს, მერე კი, როცა გაღატაკდა, გარიყეს. დღეს უდავოა, რომ იგი მსოფლიოს ყველა დროის ფერწერის დიდოსტატია, რომ უბადლოდ გადმოგვცა გარემო და ეპოქა. ბიბლიური გმირებისა თუ ოლიმპის ღმერთების ტილოზე გასაცოცხლებლად იგი თავის მეზობლებს ხატავდა. ყველას შეეძლო საკუთარი თავის ამოცნობა მის ტილოებზე ასახულ ზღაპრულ ამბებში. მხოლოდ მასავით ჰუმანურ კაცს ხელეწიფებოდა მიეგნო იმ ფაქიზი სიმებისთვის, ცასა და დედამიწას რომ აკავშირებდა.