„ეს არის წიგ­ნი, რო­მე­ლიც შე­გით­რევს; წიგ­ნი, რო­მე­ლიც უნდა ამო­იც­ნო“ - ასე აფა­სებს ლი­ტე­რა­ტო­რი პა­ა­ტა ჩხე­ი­ძე „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი2020-ის“ჟი­უ­რი­სა და ხალ­ხის რჩე­ულ რო­მანს „ჰერ­მე­სის დახ­ლი­და­რე­ბი“. სწო­რედ ამ წიგ­ნით დას­რულ­და ყვე­ლა­ზე მას­შტა­ბუ­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის გა­მარ­ჯვე­ბულ ავ­ტორ­თა წიგ­ნე­ბის წარ­დგე­ნა. რო­მა­ნი ლი­ტე­რა­ტორ­მა პა­ა­ტა ჩხე­ი­ძემ და გა­მომ­ცემ­ლო­ბა „პა­ლიტ­რა L-ის“ მთა­ვარ­მა რე­დაქ­ტორ­მა მაია ალუ­და­ურ­მა წა­რად­გი­ნეს.რო­მა­ნის ავ­ტო­რი ქარ­და ქარ­დუ­ხი უკვე შემ­დგა­რი მწე­რა­ლია.

წერს მო­თხრო­ბებს, რო­მა­ნებს, წარ­მა­ტე­ბით ეწე­ვა მთარ­გმნე­ლო­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბას. მისი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ცხოვ­რე­ბა არა­ერთ ჯილ­დოს ით­ვლის, მათს რიგს წელს ყვე­ლა­ზე მას­შტა­ბურ ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კონ­კურ­სში „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2020-ში“ გა­მარ­ჯვე­ბაც და­ე­მა­ტა.„ჰერ­მე­სის დახ­ლი­და­რე­ბი“ პირ­ვე­ლი­ვე ფურ­ცლე­ბი­დან გა­და­გიყ­ვანთ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი კა­ცის სამ­ყა­რო­ში, რო­მე­ლიც თა­ვი­სი სატ­რფოს მო­სა­ძებ­ნად ხმელთშუ­ა­ზღვის ნა­ხე­ვარ­კუნ­ძულ გუ­ლან­შა­რო­ში ჩა­დის. აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ წიგ­ნის ყდა­ზე სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამ რო­მა­ნის­თვის გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტოა გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი, რომ­ლის ავ­ტო­რიც გოგა ჩა­ნა­დი­რია.რო­მან­სა და მას­ზე მუ­შა­ო­ბის პრო­ცეს­ზე ქარ­და ქარ­დუ­ხი თა­ვად გვე­სა­უბ­რა.

რო­გორ ჩა­ი­ა­რა თქვე­ნი წიგ­ნის ონ­ლა­ინ­წარ­დგე­ნამ და რო­გორ გა­მოხ­მა­უ­რე­ბას ელით მკი­თხვე­ლის­გან?

ძა­ლი­ან სა­ინ­ტე­რე­სო და სა­სი­ა­მოვ­ნო იყო ბა­ტო­ნი პა­ა­ტა ჩხე­ი­ძი­სა და ქალ­ბა­ტო­ნი მაია ალუ­და­უ­რის მოს­მე­ნა, რომ­ლებ­მაც ჩემ­თან ერ­თად წა­რად­გი­ნეს „ჰერ­მე­სის დახ­ლი­და­რე­ბი“. როცა ასე­თი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლე­ბი შენ­ზე და შენს ნა­წარ­მო­ებ­ზე სა­უბ­რო­ბენ, ამა­ზე უკე­თე­სი გრძნო­ბა, მერ­წმუ­ნეთ, არა­ფე­რია. აი, ჩემი ჩარ­თვი­სას კი ნამ­დვი­ლად მე­კარ­გე­ბო­და კომ­ფორ­ტის სი­ა­მოვ­ნე­ბა, საკ­მა­ოდ რთუ­ლი ყო­ფი­ლა დის­ტან­ცი­უ­რად სა­უ­ბა­რი.რაც შე­ე­ხე­ბა მკი­თხვე­ლის გა­მოხ­მა­უ­რე­ბას, ახლა ისეა მწერ­ლო­ბის საქ­მე, რომ მთა­ვა­რია, იყოს გა­მოხ­მა­უ­რე­ბა... მო­უთ­მენ­ლად ველი.

უკვე შემ­დგა­რი მწე­რა­ლი ხართ. თუ შე­იც­ვა­ლა რამე თქვენს შე­მოქ­მე­დე­ბით ცხოვ­რე­ბა­ში კონ­კურ­სში გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ?

კი, შე­იც­ვა­ლა: ერ­თგან ვთქვი კი­დეც, რომ უკვე თით­ქოს­და მზად ვარ იმ რო­მა­ნის და­სა­წე­რად, რომ­ლის გა­მო­ცე­მის დარ­დი აღარ მექ­ნე­ბა.

რო­გო­რი იყო რო­მან­ზე მუ­შა­ო­ბის პრო­ცე­სი? ფიქ­რობ­დით მა­შინ, რომ იგი დიდ წარ­მა­ტე­ბას მო­გი­ტან­დათ?

რო­მა­ნის წერა 2002 წელს და­ვი­წყე. მა­შინ ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი თით­ქოს­და ამ­ბო­ხი იყო იმ­დრო­ინ­დელ სა­ქარ­თვე­ლო­ში გა­მე­ფე­ბულ სადო-მა­ზო­ხის­ტურ დიქ­ტა­ტუ­რა-ტი­რა­ნი­ის წი­ნა­აღ­მდეგ, მაგ­რამ მალე ვი­თა­რე­ბა ისე შე­იც­ვა­ლა, რომ ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბამ აზრი და­კარ­გა. კი­დევ კარ­გი, რომ ასე მოხ­და, თო­რემ, მგო­ნია, ძი­რი­თად მო­ტი­ვად ეს ხაზი რომ დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო, რო­მა­ნი საკ­მა­ოდ დაკ­ნინ­დე­ბო­და. შემ­დეგ დიდი პა­უ­ზა მქონ­და, მოგ­ვი­ა­ნე­ბით კი ერ­თბა­შად ვიგ­რძე­ნი სათ­ქმე­ლის მო­ჭარ­ბე­ბა. წე­რის პრო­ცეს­ში მხო­ლოდ მთა­ვარ გმირ­ზე ვფიქ­რობ­დი; შეძ­ლებ­და თუ არა იგი სა­კუ­თა­რი თა­ვის, ნავ­სა­ყუ­დე­ლის პოვ­ნას...

ში­ნა­არ­სის მცი­რე ნა­წი­ლიც გა­ვან­დოთ მკი­თხველს. ვინ არის მთა­ვა­რი გმი­რი, რა მი­სია აქვს მას?

რო­მა­ნი არის სიყ­ვა­რულ­ზე, ადა­მი­ა­ნურ ურ­თი­ერ­თო­ბებ­ზე, იმ მა­რა­დი­ულ თე­მა­ზე, რა­საც სუ­ლი­სა და ხორ­ცის ჭი­დი­ლი ან თით­ქმის მი­უღ­წე­ვე­ლი ჰარ­მო­ნია ჰქვია... მთა­ვა­რი გმი­რი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის მო­სა­ძებ­ნად ხმელთშუ­ა­ზღვის ნა­ხე­ვარ­კუნ­ძულ გუ­ლან­შა­რო­ში ჩა­დის, სა­დაც თავ­გა­და­სავ­ლე­ბით სავ­სე 14 წელს დაჰ­ყოფს. ეს ნა­ხე­ვარ­კუნ­ძუ­ლი თით­ქოს სა­ქარ­თვე­ლოს ალ­ტე­რე­გოა, თა­ვი­სი მცხოვ­რებ­ლე­ბი­თა და ის­ტო­რი­ით. პერ­სო­ნა­ჟის თავ­გა­და­სა­ვალ­ში არის „ვე­ფხის­ტყა­ოს­ნის“ეპი­ზო­დის ალუ­ზია -გუ­ლან­შა­როს, რო­გორც ვა­ჭარ­თა ქა­ლა­ქის, მცხოვ­რებ­თა გა­ო­რე­ბუ­ლი მრწამ­სი ხორ­ცი­ელ­სა და სუ­ლი­ერს შო­რის.

რა­ტომ „ჰერ­მე­სის დახ­ლი­და­რე­ბი“?

არის იქ ერთი მთა­ვა­რი ხაზი - ტი­რა­ნი, დოჟი, ვა­ჭარ­თა ქა­ლაქ­ში, ცდი­ლობს მო­წი­ნა­აღ­მდე­გე­ებს, შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი სუ­ლის ადა­მი­ა­ნებს, და­ა­ვი­წყოს ხე­ლოვ­ნე­ბა და ვაჭ­რო­ბა და­ა­წყე­ბი­ნოს. ეს ადა­მი­ა­ნის სუ­ლი­ე­რი გა­ტეხ­ვაა. აქე­დან წა­მო­ვი­და სა­თა­უ­რიც- ჰერ­მე­სის დახ­ლი­და­რე­ბი. მო­გეხ­სე­ნე­ბათ, ჰერ­მე­სი ვა­ჭარ­თა ღვთა­ე­ბაა (სხვა მრა­ვალ­თა შო­რის).

ოღონდ აქ ისე არ უნდა გა­ვი­გოთ, თით­ქოს ვაჭ­რო­ბა - რო­გორც პრო­ფე­სია - იყოს დაკ­ნი­ნე­ბუ­ლი. ერთ-ერთი გა­მორ­ჩე­უ­ლი გმი­რი რო­მან­ში სწო­რედ ტრა­დი­ცი­უ­ლი ვა­ჭარ­თა გილ­დი­ის წარ­მო­მად­გე­ნე­ლია. აქ სა­უ­ბა­რია მა­ტე­რი­ა­ლუ­რის გა­კერ­პე­ბა­ზე, რაც სუ­ლი­ე­რე­ბის გა­ნად­გუ­რე­ბით ხდე­ბა.

წიგ­ნის შე­ძე­ნა უკვე შე­საძ­ლე­ბე­ლია „ბიბ­ლუ­სის“ მა­ღა­ზი­ა­თა ქსელ­ში , ასე­ვე, შე­გიძ­ლი­ათ გა­მო­ი­წე­როთ ვებგ­ვერ­დი­დან

გრძელ­დე­ბა ყვე­ლა­ზე მას­შტა­ბუ­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის„გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი“2020 წლის გა­მარ­ჯვე­ბულ ავ­ტორ­თა წიგ­ნე­ბის წარ­დგე­ნა. ამ­ჯე­რად, ხალ­ხის რჩე­უ­ლის, და­ვით ჩო­მა­ხი­ძის წიგ­ნის „დე­ტექ­ტი­ვო­ბა­ნას“ ონ­ლა­ინ­წარ­დგე­ნა გა­ი­მარ­თა. წიგ­ნი დე­ბი­უ­ტან­ტი ავ­ტო­რის მენ­ტორ­მა მწე­რალ­მა და ტე­ლე­წამ­ყვან­მა ალექ­სან­დრე ლორ­თქი­ფა­ნი­ძემ წა­რად­გი­ნა.

„დე­ტექ­ტი­ვო­ბა­ნა“ და­ვით ჩო­მა­ხი­ძის­თვის პირ­ვე­ლი და­ბეჭ­დი­ლი წიგ­ნია. მა­ნამ­დე მისი მო­თხრო­ბე­ბი სხვა­დას­ხვა ლი­ტე­რა­ტუ­რულ ჟურ­ნალ­ში ქვეყ­ნდე­ბო­და.რო­გორც მწე­რა­ლი აღ­ნიშ­ნავს, რო­მა­ნის წერა 90-იან წლებ­ში და­ი­წყო და იგი გარ­კვე­ულ­წი­ლად იმ პე­რი­ო­დის გზამ­კვლე­ვის როლს შე­ას­რუ­ლებს.აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ წიგ­ნის ყდა­ზე სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამ რო­მა­ნის­თვის გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტოა გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი, რომ­ლის ავ­ტო­რიც სა­ლო­მე ლომ­თა­ძეა.

რო­გო­რი იყო წიგნ­ზე მუ­შა­ო­ბის პრო­ცე­სი და რას ჰპირ­დე­ბა მკი­თხველს „დე­ტექ­ტი­ვო­ბა­ნა“, ამის შე­სა­ხებ მისი ავ­ტო­რი და­ვით ჩო­მა­ხი­ძე გვე­სა­უბ­რა.

რო­გორ ჩა­ი­ა­რა პრე­ზენ­ტა­ცი­ამ, რამ­დე­ნად ამა­ღელ­ვე­ბე­ლი იყო თქვენ­თვის სა­კუ­თა­რი წიგ­ნის მკი­თხვე­ლის­თვის წარ­დგე­ნა?

მარ­თა­ლია, პრე­ზენ­ტა­ცია ონ­ლა­ინ ჩა­ტარ­და, მაგ­რამ ვერ ვი­ტყო­დი, რომ ნაკ­ლე­ბად სა­ინ­ტე­რე­სო იყო. საკ­მა­ოდ ბევ­რი ვი­სა­უბ­რეთ და გა­ვა­ცა­ნით ხალ­ხს ეს რო­მა­ნი. რა თქმა უნდა, აღელ­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ის ხომ ჩემი მრა­ვალ­წლი­ა­ნი შრო­მის ნა­ყო­ფია. რო­გორც ყვე­ლა ავ­ტორს, მის მი­მართ ისე­თი გრძნო­ბა მაქვს, რო­გო­რიცმშო­ბელს შვი­ლის მი­მართ.

რა შე­იც­ვა­ლა თქვენს შე­მოქ­მე­დე­ბით ცხოვ­რე­ბა­ში ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კონ­კურ­სში გა­მარ­ჯვე­ბის შემ­დეგ?

კონ­კურ­სში გა­მარ­ჯვე­ბამ სტი­მუ­ლი შემ­მა­ტა, უფრო თა­მა­მად და ნა­ყო­ფი­ე­რად ვი­მუ­შაო ახალ ნა­წარ­მო­ებ­ზე.

თქვე­ნი რო­მა­ნი ხალ­ხის რჩე­უ­ლი გახ­და. ალ­ბათ მათს შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბებს მო­უთ­მენ­ლად ელით...

რა თქმა უნდა. როცა ხალ­ხის რჩე­უ­ლი ხარ, კრი­ტი­კაც არ გა­ში­ნებს, რად­გან ხალ­ხი არა მარ­ტო კრი­ტი­კუ­ლი - სა­მარ­თლი­ა­ნი­ცაა, ამი­ტომ დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, სა­ინ­ტე­რე­სო ნა­მუ­შე­ვარს შევ­თა­ვა­ზებ ჩემს მო­მა­ვალ მკი­თხველს.

დღეს, ინ­ტერ­ნე­ტის ეპო­ქა­ში, წიგ­ნის გა­რე­შეც მარ­ტი­ვად შე­იძ­ლე­ბა ზღვა ინ­ფორმ­ცი­ის მო­პო­ვე­ბა, ამი­ტომ სა­ჭი­როა ბევ­რი მუ­შა­ო­ბა, რათა წიგ­ნის მი­მართ ინ­ტე­რე­სი არ შემ­ცირ­დეს. არ მე­გუ­ლე­ბა უფრო სა­სარ­გებ­ლო საქ­მე, ვიდ­რე წიგ­ნის გა­მო­ცე­მა და პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცი­აა, რა­საც „პა­ლიტ­რა-L“ აკე­თებს. ამის­თვი სდა­უს­რუ­ლებ­ლად შე­მიძ­ლია მად­ლო­ბა გა­და­ვუ­ხა­დო მთელ სა­რე­დაქ­ციო ჯგუფს.

როცა ამ რო­მან­ზე მუ­შა­ობ­დით, ფიქ­რობ­დით, რომ გარ­კვე­უ­ლი ხნის შემ­დეგ იგი წიგ­ნის მა­ღა­ზი­ე­ბის თა­რო­ებ­ზე გა­მოჩ­ნდე­ბო­და?

ყვე­ლა შე­მოქ­მედს სურს თა­ვი­სი ქმნი­ლე­ბა ვინ­მეს გა­აც­ნოს. რო­გორც მსა­ხი­ობს - მა­ყუ­რე­ბე­ლი, ფერმ­წერს - შემ­ფა­სე­ბე­ლი, ასე­ვე სჭირ­დე­ბა მწე­რალს მკი­თხვე­ლი. რა თქმა უნდა, როცა „დე­ტექ­ტი­ვო­ბა­ნა­ზე“ ვმუ­შა­ობ­დი, ვოც­ნე­ბობ­დი, რომ ოდეს­მე წიგ­ნად და­ი­ბეჭ­დე­ბო­და, მაგ­რამ, სი­მარ­თლე გი­თხრათ, ამის დიდი იმე­დი არ მქონ­და, რად­გან ნა­წარ­მო­ე­ბის წერა 90-ია­ნე­ბის მი­წუ­რულს და­ვი­წყე, მა­შინ წიგ­ნებს საკ­მა­ოდ იშ­ვი­ა­თად ბეჭ­დავ­დნენ. მას შემ­დეგ ოცი წელი გა­ვი­და და მხო­ლოდ „პა­ლიტ­რა-L“-ის მიერ ორ­გა­ნი­ზე­ბუ­ლი კონ­კურ­სის წყა­ლო­ბით მივა მკი­თხვე­ლამ­დე წიგ­ნის სა­ხით.

რა ელო­დე­ბა მკი­თხველს თქვე­ნი წიგ­ნის­გან და რო­გორ შეძ­ლებს მის და­ინ­ტე­რე­სე­ბას?

„დე­ტექ­ტი­ვო­ბა­ნა“ მოგ­ვი­თხრობს ბო­რო­ტე­ბა­სა და სი­კე­თეს შო­რის მა­რა­დი­ულ და­პი­რის­პი­რე­ბა­ზე, ნა­წარ­მო­ებ­ში მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ად­გი­ლი მე­გობ­რო­ბას, სიყ­ვა­რულს და სა­მარ­თლი­ა­ნო­ბის­თვის ბრძო­ლას უჭი­რავს. ჩემი აზ­რით, წიგ­ნი ორი ტი­პის მკი­თხველს და­ა­ინ­ტე­რე­სებს. პირ­ვე­ლი–ვინც 90-იანი წლე­ბი გა­მო­ი­ა­რა, რად­გან ნაც­ნობ გა­რე­მო­ში დაბ­რუნ­დე­ბა და მე­ო­რე – თა­ნა­მედ­რო­ვე თა­ო­ბას, რო­მელ­საც 90-ია­ნე­ბის შე­სა­ხებ მხო­ლოდ წიგ­ნე­ბი­დან და ნაც­ნო­ბე­ბის­გან სმე­ნია, „დე­ტექ­ტი­ვო­ბა­ნა“ მათ­თვის 90-ია­ნე­ბის გზამ­კვლე­ვის როლს იკის­რებს.

წიგნის გამოწერა შესაძლებელია "ბიბლუსის" ვებგვერდიდან.

წელს ყვე­ლა­ზე მას­შტა­ბუ­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სი „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი“ უკვე მე­ო­თხედ ჩა­ტარ­და. ჟი­უ­რიმ და ქარ­თველ­მა მკი­თხველ­მა 3 რჩე­უ­ლი რო­მა­ნი გა­მო­ავ­ლი­ნეს, რომ­ლებ­საც წიგ­ნის მა­ღა­ზი­ე­ბის თა­რო­ებ­ზე სულ მალე ვი­ხი­ლავთ.

პირ­ვე­ლი წიგ­ნი, რომ­ლის წარ­დგე­ნაც უკვე გა­ი­მარ­თა, ნი­კო­ლოზ ცის­კა­რიშ­ვი­ლის „ცე­ცხლის­წამ­კი­დე­ბე­ლია“. იგი ჟი­უ­რის რჩე­უ­ლი გახ­და და და­ნარ­ჩე­ნი 2 რო­მა­ნის მსგავ­სად, რამ­დე­ნი­მე თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში ემ­ზა­დე­ბო­და მკი­თხველ­თან შე­სახ­ვედ­რად. ლი­ტე­რა­ტო­რი და „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2020-ის“ ჟი­უ­რის ერთ-ერთი წევ­რი პა­ა­ტა ჩხე­ი­ძე „ცე­ცხლის­წამ­კი­დებ­ლის“ წი­ნა­სი­ტყვა­ო­ბა­ში წერს: მწე­რა­ლი თა­ვი­დან­ვე ახერ­ხებს გა­ურ­კვევ­ლო­ბა­სა და ბუნ­დო­ვა­ნე­ბა­ში გამ­ყო­ფო­სო. შე­სა­ბა­მი­სად, მკი­თხველს კი­დევ ერთი, თავ­გა­და­სავ­ლე­ბი­თა და გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი ემო­ცი­ე­ბით სავ­სე რო­მა­ნი ელო­დე­ბა. აღ­სა­ნიშ­ნა­ვია, რომ წიგ­ნის ყდა­ზე სპე­ცი­ა­ლუ­რად ამ რო­მა­ნის­თვის გა­და­ღე­ბუ­ლი ფო­ტოა გა­მო­ყე­ნე­ბუ­ლი, რომ­ლის ავ­ტო­რიც ლუ­ი­ზა ჩა­ლა­თაშ­ვი­ლია.

ეპიდსი­ტუ­ა­ცი­ის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, წიგ­ნის წარ­დგე­ნა ონ­ლა­ინ­რე­ჟიმ­ში შედ­გა. რო­გო­რი იყო ახალ­გაზ­რდა ავ­ტო­რის­თვის თა­ვის პირ­ველ წიგნ­თან შეხ­ვედ­რა და რო­გო­რი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი თავ­გა­და­სა­ვა­ლი ელის მის მკი­თხველს, ამის შე­სა­ხებ ნი­კო­ლოზ ცის­კა­რიშ­ვი­ლი თა­ვად გვე­სა­უბ­რა.

რამ­დე­ნი ხანი ელო­დით წიგნს და რას გრძნობ­დით ამ მო­ლო­დი­ნის დროს?

კონ­კურ­სი „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი“ რამ­დე­ნი­მე თვის წინ დას­რულ­და. გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლე­ბის ვი­ნა­ო­ბაც უკვე დიდი ხა­ნია ცნო­ბი­ლია, მაგ­რამ მო­სამ­ზა­დე­ბელ პრო­ცესს საკ­მაო დრო დას­ჭირ­და. ავ­ტო­რის­თვის, რო­მე­ლიც პირ­ველ წიგნს აქ­ვეყ­ნებს, მო­ლო­დი­ნი კი­დევ უფრო მძაფ­რია. სა­ინ­ტე­რე­სოდ მიმ­დი­ნა­რე­ობ­და ჩემი ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­მომ­ცემ­ლო­ბის თა­ნამ­შრომ­ლებ­თან და წიგ­ნის რე­დაქ­ტორ­თან, ბა­ტონ როს­ტომ ჩხე­ი­ძეს­თან. დავ­რწმუნ­დი, რომ წიგ­ნის და­წე­რის შემ­დეგ ავ­ტორს კი­დევ დიდი სა­მუ­შაო ელის, სა­ნამ ის გა­მო­სა­ცე­მად მზად იქ­ნე­ბა.

რო­გო­რი იყო წიგნ­თან პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა?

სა­კუ­თარ წიგნ­თან პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა ძა­ლი­ან ემო­ცი­უ­რი გა­მოდ­გა. სი­მარ­თლე გი­თხრათ, იმ მო­მენ­ტში ბევ­რს ვე­რა­ფერს ვგრძნობ­დი სი­ხა­რუ­ლი­სა და გა­ო­ცე­ბის გარ­და. ბო­ლომ­დე ჯე­რაც ვერ ვი­ჯე­რებ.

ცხა­დია, ყდის დი­ზა­ი­ნი და წიგ­ნის ფორ­მა­ტი წი­ნას­წარ იყო ჩემ­თვის ცნო­ბი­ლი, მაგ­რამ მას­თან უშუ­ა­ლო შეხ­ვედ­რამ გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად იმოქ­მე­და, თით­ქოს რა­ღაც ახ­ლის შექ­მნის უშუ­ა­ლო მომსწრე და მო­ნა­წი­ლე გავ­ხდი.

წიგ­ნის წარ­დგე­ნა ონ­ლა­ინ­რე­ჟიმ­ში გა­ი­მარ­თა... შე­ზღუდ­ვე­ბის გამო, სამ­წუ­ხა­როდ, სხვა გზა არ გვქონ­და. უკე­თე­სი იქ­ნე­ბო­და, მო­მა­ვალ მკი­თხველს უშუ­ა­ლოდ შევ­ხვედ­რო­დი, მათ კი­თხვებ­ზე პა­სუ­ხის გა­ცე­მის სა­შუ­ა­ლე­ბა მქო­ნო­და, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, ამ პი­რო­ბებ­ში გა­მომ­ცემ­ლო­ბამ მაქ­სი­მა­ლუ­რად ორ­გა­ნი­ზე­ბუ­ლად იმუ­შა­ვა და ამის­თვის მად­ლო­ბას ვუხ­დი ყვე­ლას, ვინც პრე­ზენ­ტა­ცი­ის და­გეგ­მვა­სა და მომ­ზა­დე­ბა­ში მი­ი­ღო მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა.

რო­გო­რი იყო ნი­კო­ლოზ ცის­კა­რაშ­ვი­ლი კონ­კურ­სამ­დე და რო­გო­რია ახლა, როცა უკვე თა­ვის წიგნს უყუ­რებს?

ხე­ლო­ვან­სა და ხე­ლოვ­ნე­ბის ნა­წარ­მო­ებს შო­რის მი­მარ­თე­ბა დი­ა­ლექ­ტი­კუ­რია: ხე­ლო­ვა­ნი ქმნის ნი­მუშს, და ხე­ლოვ­ნე­ბის ნი­მუ­ში აქ­ცევს შე­მოქ­მედს შე­მოქ­მე­დად. ვერ ვი­ტყვით, რომ რო­მე­ლი­მე მხა­რე პირ­ვე­ლა­დი და უფრო მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, მაგ­რამ მა­ინც მჯე­რა, რომ მწე­რალს მხო­ლოდ წიგ­ნი არ ქმნის: არ­სე­ბო­ბენ ისე­თი მწერ­ლე­ბი, რომ­ლებ­საც არას­დროს არა­ფე­რი გა­მო­უქ­ვეყ­ნე­ბი­ათ და ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც უამ­რა­ვი წიგ­ნის ავ­ტო­რე­ბი არი­ან, მაგ­რამ მათ მწერ­ლებს მა­ინც ვერ ვუ­წო­დებთ. სა­კუ­თა­რი წიგ­ნის უშუ­ა­ლოდ ხილ­ვამ მო­მი­ტა­ნა მეტი თვითრწმე­ნა, თავ­და­ჯე­რე­ბა და მო­ტი­ვა­ცია, რომ უფრო მეტი მონ­დო­მე­ბით ვწე­რო.

შე­გიძ­ლი­ათ გა­იხ­სე­ნოთ, რო­გო­რი იყო წიგნ­ზე მუ­შა­ო­ბის პრო­ცე­სი?

ლი­ტე­რა­ტუ­რა არა მხო­ლოდ მკი­თხვე­ლის­თვის არის მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი, არა­მედ ავ­ტო­რის­თვი­საც. ხე­ლო­ვა­ნი შე­მოქ­მე­დე­ბის პრო­ცეს­ში გარ­და­იქ­მნე­ბა. „ცე­ცხლის­წამ­კი­დე­ბე­ლი“ არის წიგ­ნი, რო­მელ­მაც, პირ­ველ რიგ­ში, ავ­ტორ­ზე იმოქ­მე­და. ხე­ლოვ­ნე­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ბის ან და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის გან­სა­ზღვრა, მით უმე­ტეს პოსტმო­დერ­ნიზ­მის ეპო­ქა­ში, შე­უძ­ლე­ბე­ლია, მაგ­რამ შე­მოქ­მე­დი ალ­ბათ ის არის, ვი­საც სა­კუ­თა­რი თა­ვის შეც­ნო­ბის სურ­ვი­ლი აქვს და სა­ა­მი­სოდ სი­მა­მა­ცეც ჰყოფ­ნის. „ცე­ცხლის­წამ­კი­დე­ბე­ლი“ სწო­რედ ამის შე­სა­ხე­ბაა: თუ რო­გორ ეძებს ადა­მი­ა­ნი სა­კუ­თარ თავს, რო­გორ გა­ურ­ბის წარ­სულს, შეც­დო­მებს, რო­გორ გა­უ­უ­ცხოვ­დე­ბა თა­ვის ში­ნა­გან სამ­ყა­როს.

რა ელო­დე­ბა მკი­თხველს, რო­გო­რია რო­მა­ნის მთა­ვა­რი გმი­რი?

ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი, შე­იძ­ლე­ბა ით­ქვას, ერთ დიდ დევ­ნა­ზე მოგ­ვი­თხრობს. მთა­ვა­რი გმი­რი გა­ურ­ბის სა­კუ­თა­რი ში­შის ობი­ექტს და ამ დევ­ნა­ში სხვა, უფრო სა­ზა­რელ არ­სე­ბებს წა­ა­წყდე­ბა. რო­მა­ნი გა­ჯე­რე­ბუ­ლია სა­თავ­გა­და­სავ­ლო ელე­მენ­ტე­ბით და ში­ნა­გა­ნი მო­ნო­ლო­გე­ბით, მუ­დამ ერ­თმა­ნეთს ენაც­ვლე­ბა გა­რე­გა­ნი და ში­ნა­გა­ნი სამ­ყა­რო­ე­ბი. „ცე­ცხლის­წამ­კი­დე­ბე­ლი“ სავ­სეა ბრძო­ლით, ძი­ე­ბით, დევ­ნით, ფიქ­რით, ტან­ჯვით, მარ­ტო­ო­ბით, შიმ­ში­ლით. ყვე­ლა­ფე­რი ეს არის კი­დეც სიმ­ბო­ლო და არც არის. სი­ნამ­დვი­ლე­ში, ეს ერთი მე­ტად გრძე­ლი და რთუ­ლი თავ­გა­და­სა­ვა­ლია, რო­მე­ლიც სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლი შე­დე­გით, უც­ნა­უ­რი მე­ტა­მორ­ფო­ზით სრულ­დე­ბა.

წიგ­ნის გა­მო­წე­რა შე­საძ­ლე­ბე­ლია ბიბ­ლუ­სის ვებ-გვერ­დი­დან.

ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სი "გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2020" ფი­ნალს უახ­ლოვ­დე­ბა. 11 ივ­ნისს, 17:00 სა­ათ­ზე, პირ­ვე­ლი ტუ­რის ფარ­გლებ­ში, ხმის მი­ცე­მა შე­წყდა. ფი­ნა­ლის­ტე­ბის ვი­ნა­ო­ბა უკვე ცნო­ბი­ლია - 10 მათ­გა­ნი ხალ­ხის რჩე­უ­ლია, ხოლო ჟი­უ­რიმ მხო­ლოდ 7 ფი­ნა­ლის­ტი და­ა­სა­ხე­ლა.

ფი­ნა­ლის­ტე­ბის სია ასე­თია:

ხალ­ხის რჩე­უ­ლე­ბი:

• სა­ლო­მე ბლი­ა­ძე
• ქარ­და ქარ­დუ­ხი
• ანა­ბელ შვე­ლი­ძე
• ოთო გო­გა­ლა­ძე
• და­ვით ჩო­მა­ხი­ძე
• ხა­ტია თე­ლი­აშ­ვი­ლი
• გი­ორ­გი ყელ­ბე­რაშ­ვი­ლი
• სო­ფიო ბი­ჭი­კაშ­ვი­ლი
• თა­მარ რო­ბა­ქი­ძე
• და­რი­ნა აბუ­ლა­ძე

ჟი­უ­რის რჩე­უ­ლე­ბი გახ­დნენ:

• მა­რი­ამ გურ­გე­ნიშ­ვი­ლი
• ქარ­და ქარ­დუ­ხი
• ნი­კო­ლოზ ცის­კა­რიშ­ვი­ლი
• ფრენს გიკო
• სა­ლო­მე კა­ლან­დია
• ლუკა ხა­ტი­აშ­ვი­ლი
• ლადო გე­ლა­უ­რი

ერთ-ერთი კონ­კურ­სან­ტთან, ქარ­და ქარ­დუხ­თან და­კავ­ში­რე­ბით, ხალ­ხი­სა და ჟი­უ­რის აზრი და­ემ­თხვა და ის ორი­ვე მათ­გა­ნის სი­ა­ში მოხ­ვდა. შე­სა­ბა­მი­სად, მე­ო­რე ტურ­ში სულ 16 კონ­კურ­სან­ტი გა­და­ვი­და.

ფი­ნალ­ში პირ­ველ ტურ­ში მი­ღე­ბუ­ლი ხმე­ბი ანუ­ლირ­დე­ბა და კონ­კურ­სან­ტე­ბის­თვის ხმის მი­ცე­მა და­ი­წყე­ბა თა­ვი­დან. მე­ო­რე ტური 25 ივ­ნი­სი­დან 9 ივ­ლი­სამ­დე გას­ტანს.

10 ივ­ლისს გა­მო­ცხად­დე­ბა მაქ­სი­მუმ სამი გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი, რო­მელ­თა­გან 1 მკი­თხვე­ლისრჩე­უ­ლი­იქ­ნე­ბა, 1 − ჟი­უ­რის, ხოლო ერთს ჟი­უ­რი აარ­ჩევს ჟი­უ­რი­სა დამ­კი­თხვე­ლი­სერ­თობ­ლი­ვი­სი­ი­დან.

იხი­ლეთ წე­სე­ბი და პი­რო­ბე­ბი: https://www.palitral.ge/konkursis-tsesebi-da-pirobebi.html?lang=ka-GE

ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი­კონ­კურ­სი, რო­მელ­მა­ცუკ­ვე­ა­რა­ერ­თი­ნი­ჭი­ე­რი­ავ­ტო­რი­აღ­მო­ა­ჩი­ნა­წელსმე­ო­თხე­დტარ­დე­ბა. პრო­ექ­ტის მი­ზა­ნი, ერ­თის მხრივ, ქარ­თუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რის პო­პუ­ლა­რი­ზა­ცია; მე­ო­რე მხრივ, ახა­ლი ავ­ტო­რე­ბის აღ­მო­ჩე­ნა და მათ­თვის ხელ­შე­წყო­ბაა.

"ყვა­ვი­ლე­ბი სახ­ლთან ახ­ლოს" - ალ­ბათ, ყვე­ლას გეც­ნო­ბათ ცნო­ბი­ლი იმპრე­სი­ო­ნის­ტი მხატ­ვრის კლოდ მო­ნეს შთამ­ბეჭ­და­ვი ნა­მუ­შევ­რის ეს სა­ხელ­წო­დე­ბა. ბევ­რის­თვის ეს ფრა­ზა მხო­ლოდ ლე­გენ­და­რულ მხატ­ვარ­თან აღარ ასო­ცირ­დე­ბა - ცოტა ხნის წინ გა­მომ­ცემ­ლო­ბა „პა­ლიტ­რა L-მა“ „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2019-ის“ გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლე­ბი გა­მო­ავ­ლი­ნა, რო­მელ­თა­გან ერთ-ერ­თის ნა­წარ­მო­ებს სწო­რედ „ყვა­ვი­ლე­ბი სახ­ლთან ახ­ლოს“ ჰქვია.

ეს ხალ­ხის ერთ-ერთი რჩე­უ­ლის, 38 წლის თა­მარ გო­დე­რი­ძის ნა­მუ­შე­ვა­რია, რო­მელ­მაც მკი­თხველ­ზე ემო­ცი­უ­რი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა და­ტო­ვა. ნა­წარ­მო­ე­ბი ორ ნა­წი­ლა­დაა გა­ყო­ფი­ლი: გო­გოს ნა­წი­ლი და ბი­ჭის ნა­წი­ლი. ორი­ვეს ის­ტო­რია გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი, ემო­ცი­უ­რი და შთამ­ბეჭ­და­ვია უამ­რა­ვი პა­რა­ლე­ლი­თა და სა­ოც­რად „ადა­მი­ა­ნუ­რი“ თავ­გა­და­სავ­ლე­ბით.

ავ­ტორს წე­რის გა­მოც­დი­ლე­ბა ბავ­შვო­ბი­დან აქვს, თუმ­ცა ეს მისი პირ­ვე­ლი სე­რი­ო­ზუ­ლი ნა­წარ­მო­ე­ბია. თა­მარ გო­დე­რი­ძე ენ­დოკ­რი­ნო­ლო­გია, თუმ­ცა მუ­სი­კა­ლუ­რი გა­ნათ­ლე­ბაც აქვს მი­ღე­ბუ­ლი. მუ­შა­ობს ოჯა­ხის ექი­მად, სხვა­დას­ხვა უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ასო­ცი­რე­ბუ­ლი პრო­ფე­სო­რია და სა­მე­დი­ცი­ნო მი­მარ­თუ­ლე­ბით ლექ­ცი­ებს კი­თხუ­ლობს. რო­გორც თა­ვად გვი­ამ­ბო, კონ­კურ­სის მიმ­დი­ნა­რე­ო­ბი­სას, სტუ­დენ­ტე­ბის­გან გან­სა­კუთ­რე­ბულ მხარ­და­ჭე­რას გრძნობ­და.

თა­მარ გო­დე­რი­ძის „ყვა­ვი­ლე­ბი სახ­ლთან ახ­ლოს“ წიგ­ნის მა­ღა­ზი­ე­ბის თა­რო­ებ­ზე მალე გა­მოჩ­ნდე­ბა, მა­ნამ­დე კი, შეგ­ვიძ­ლია, ავ­ტო­რი უკეთ გა­ვიც­ნოთ:

- რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ, ბედი გა­მომ­ცემ­ლო­ბა „პა­ლიტ­რა L-ის“ კონ­კურ­სში გე­ცა­დათ?

- კონ­კურსს, შემ­თხვე­ვით, ინ­ტერ­ნეტ­სივ­რცე­ში წა­ვა­წყდი. მე­უბ­ნე­ბი­ან, ფეხი რომ ავიდ­გი, იქი­დან პა­ტა­რა ჩა­ნა­ხა­ტებს და ლექ­სებს ვწერ­დი. შემ­დეგ რა­ღაც პე­რი­ო­დის გან­მავ­ლო­ბა­ში შევ­წყვი­ტე, თუმ­ცა მოგ­ვი­ა­ნე­ბით გან­ვაგ­რძე. ალ­ბათ დად­გა დრო, რო­დე­საც ეს ყვე­ლა­ფე­რი უნდა გა­ერ­თი­ა­ნე­ბუ­ლი­ყო და თა­ვი­სი სა­ხე­ლი დარ­ქმე­ო­და. ამ­გვარ, ბიძ­გად მი­ვი­ღე „პა­ლიტ­რა L-ის“ ეს პრო­ექ­ტი და წერა და­ვი­წყე.

პა­ცი­ენ­ტებ­თან, სტუ­დენ­ტებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის ძა­ლი­ან დიდი პრო­ფე­სი­უ­ლი გა­მოც­დი­ლე­ბა და­მიგ­როვ­და. მი­მაჩ­ნია, რომ მე­დი­ცი­ნა და ექი­მო­ბა არ არის მხო­ლოდ წამ­ლის და­ნიშ­ვნა და რა­ღა­ცის­თვის თვალ­ყუ­რის დევ­ნე­ბა. ხან­და­ხან, ორ­გა­ნუ­ლი და­ა­ვა­დე­ბე­ბი მიგ­ვიყ­ვა­ნია ბო­ლომ­დე, დაგ­ვიძ­ლე­ვია პრობ­ლე­მა, მაგ­რამ შემ­დეგ ექი­მი­სა და პა­ცი­ენ­ტის ურ­თი­ერ­თო­ბა ფსი­ქო­ლო­გი­სა და პა­ცი­ენ­ტის ურ­თი­ერ­თო­ბად გარ­დაქ­მნი­ლა. ხშირ შემ­თხვე­ვა­ში, იმ­დე­ნად ბევ­რი და სა­ინ­ტე­რე­სო შტრი­ხი გა­მოკ­ვე­თი­ლა... დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში ეს ყვე­ლა­ფე­რი დაგ­როვ­და.

მე ჩემს ნა­წარ­მო­ებს რე­ა­ლიზ­მის გა­მო­ხატ­ვის ფორ­მად აღ­ვიქ­ვამ­დი. მას­ში თი­თო­ე­უ­ლი პერ­სო­ნა­ჟი, გარ­კვე­ულ­წი­ლად, თან არ­სე­ბობს, თან არ არ­სე­ბობს. მას­ში არის ძა­ლი­ან ბევ­რი პა­რა­ლე­ლი. რაც ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ამ ნა­წარ­მო­ებ­ში ყვე­ლა მკი­თხვე­ლი გან­სხვა­ვე­ბულ პა­რა­ლელს იჭერს, ქვე­ტექ­სტებს ხე­დავს. რო­გორც მი­თხრეს, ყვე­ლას­თვის ერთხელ წა­კი­თხვა არ იყო საკ­მა­რი­სი. რა­ღა­ცებს და­უბ­რუნ­დნენ, რა­ღა­ცებს ჩა­ე­ძივ­ნენ, ზოგ­მა სა­კუ­თა­რი თავი აღ­მო­ა­ჩი­ნა, ზოგ­მა -ახ­ლო­ბე­ლი.

ბევ­რის­გან მო­ვის­მი­ნე ორი ფრა­ზა, რო­მე­ლიც ჩემ­თვის, რო­გორც ავ­ტო­რის­თვის, მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია: ზოგ­მა მი­თხრა, რომ ცრემ­ლე­ბით და­ას­რუ­ლა ამ ნა­წარ­მო­ე­ბის კი­თხვა და ზოგ­მა - რომ ერთი ამო­სუნ­თქვით წა­ი­კი­თხა.

- თქვენ ხალ­ხის ერთ-ერთი რჩე­უ­ლი გახ­დით. რამ­დე­ნად ელო­დით ასეთ მხარ­და­ჭე­რას?

- არ ვე­ლო­დი, რად­გან ამის­თვის არა­ნა­ი­რი გათ­ვლა არ გა­მი­კე­თე­ბია. გმირს ქმნი, შემ­დეგ კი ის თა­ვი­სით იწყებს მოძ­რა­ო­ბას. თვი­თონ გკარ­ნა­ხობს და თვი­თონ გა­ი­ძუ­ლებს. რაც არ უნდა გინ­დო­დეს, რომ შენი გმი­რი სხვა­ნა­ი­რად მო­იქ­ცეს, ვერ მო­ა­ხერ­ხებ - იქ­ცე­ვა ისე, რო­გორც მას უნდა.

საკ­მა­ოდ მას­შტა­ბუ­რი და დატ­ვირ­თუ­ლი კონ­კურ­სი იყო, ჰყავ­და უამ­რა­ვი მო­ნა­წი­ლე. თავ­და­პირ­ვე­ლად, მათი ჩა­მო­ნათ­ვა­ლი 87-ს აღ­წევ­და. ვერ ვი­ტყო­დი, რომ ასეთ მხარ­დამ­ჭე­რას ვე­ლო­დი. რო­გორც ჩანს, ჩემი პრო­ფე­სი­უ­ლი საქ­მი­ა­ნო­ბის მან­ძილ­ზე, ამ­დენ ადა­მი­ან­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის შე­დე­გად, ბევ­რი ნაც­ნო­ბი და მე­გო­ბა­რი და­მიგ­როვ­და. თუმ­ცა ასეთ შე­დეგს მა­ინც არ ვე­ლო­დი.

უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სტუ­დენ­ტე­ბის­გა­ნაც უდი­დე­სი მხარ­და­ჭე­რა მი­ვი­ღე. „ფე­ის­ბუქ­ზე“ ძა­ლი­ან ბევ­რი აზი­ა­რებ­და, კი­თხუ­ლობ­და. მე­კი­თხე­ბოდ­ნენ, რო­დის და­ი­ბეჭ­დე­ბაო. რო­გორც პა­ცი­ენ­ტებ­ში, ისე სტუ­დენ­ტებ­ში, ელ­ვის სის­წრა­ფით გავ­რცელ­და ინ­ფორ­მა­ცია.

- ში­ნა­არ­სობ­რი­ვად რას მო­ი­ცავს „ყვა­ვი­ლე­ბი სახ­ლთან ახ­ლოს“ და რა­ტომ არის ის ემო­ცი­ე­ბით დატ­ვირ­თუ­ლი ნა­წარ­მო­ე­ბი?

- ში­ნა­არ­სობ­რი­ვად, შეგ­ვიძ­ლია, ასე ჩა­მო­ვა­ყა­ლი­ბოთ: რამ­დე­ნად კარ­გია ადა­მი­ა­ნე­ბის­თვის ბევ­რი ფიქ­რი და რამ­დე­ნად გვპა­რავს ის დროს სწო­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის ძი­ე­ბა­ში, ანუ კარ­გია თუ ცუდი, როცა ადა­მი­ა­ნი ბევ­რი ფიქ­რის შემ­დეგ კი მი­ვი­და გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბამ­დე, მაგ­რამ, ამა­სო­ბა­ში, ცხოვ­რე­ბა­ში ბევ­რი რამ გა­მო­ტო­ვა. ვი­ტყო­დი, რომ აქ ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში ერ­თმა­ნეთ­გა­მო­ტო­ვე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბის ცხოვ­რე­ბაა აღ­წე­რი­ლი, რომ­ლე­ბიც, სა­ბო­ლო­ოდ, მა­ინც ერ­თად აღ­მოჩ­ნდე­ბი­ან, მაგ­რამ ტკი­ვი­ლი ახ­ვედ­რებთ ერ­თმა­ნეთს. მერე ყვე­ლა­ფე­რი ლაგ­დე­ბა, მაგ­რამ, რო­გორც წვი­მის შემ­დეგ მზეა, შემ­დეგ ისევ წვიმს და არას­დროს არა­ფე­რია ერ­თფე­რო­ვა­ნი, ისე იც­ვლე­ბა მათი ცხოვ­რე­ბა და ისევ მო­დის გარ­კვე­უ­ლი ნე­გა­ტი­ვი.

რაც შე­ე­ხე­ბა სა­ხელს, რო­გორც კი პირ­ვე­ლი ნა­წი­ლის წერა დავსრუ­ლე, და­ვარ­ქვი „ლექ­სე­ბად აკინ­ძუ­ლი ცრემ­ლე­ბი“. იქ არის ერთ-ერთი მო­მენ­ტი, რო­მელ­შიც ნახ­სე­ნე­ბია კლოდ მო­ნეს ნა­ხა­ტი „ყვა­ვი­ლე­ბი სახ­ლთან ახ­ლოს“. გა­მოგ­ზავ­ნამ­დე 5 წუ­თით ადრე „ლექ­სე­ბად აკინ­ძუ­ლი ცრემ­ლე­ბი“ თვალ­ში ნე­გა­ტი­უ­რად მომ­ხვდა, სას­წრა­ფოდ მოვხსე­ნი და და­ვარ­ქვი „ყვა­ვი­ლე­ბი სახ­ლთან ახ­ლოს“.

რო­გორც კი ამ სა­თა­უ­რით რო­მა­ნი „პა­ლიტ­რა L-ში“ გავ­გზავ­ნე, კარ­ზე გა­ის­მა ზა­რის ხმა. რო­დე­საც გა­ვა­ღე, დამ­ხვდა გოგო, ხელ­ში ყვა­ვი­ლე­ბით და­ხუნძლუ­ლი დიდი თა­ი­გუ­ლით, რო­მელ­საც ყიდ­და. მი­თხრა, რომ 7 ლარი ღირ­და. რა თქმა უნდა, შე­ვი­ძი­ნე. იმ ყვა­ვი­ლებ­მა იცო­ცხლა კონ­კურ­სის დას­რუ­ლე­ბამ­დე. კონ­კურ­სის პირ­ვე­ლი ტური და­ი­წყო 7 ივ­ნისს და დამ­თავ­რდა 7 ივ­ლისს, ჩემ მიერ დაგ­რო­ვე­ბუ­ლი ხმე­ბის რა­ო­დე­ნო­ბა კი 7 227 აღ­მოჩ­ნდა. ასე­თი „მი­ზეზ- შე­დე­გობ­რი­ვი“ დამ­თხვე­ვა იყო, რო­მე­ლიც იღ­ბლი­ა­ნიც აღ­მოჩ­ნდა.

"არ­ჩილ ფი­რი­აშ­ვი­ლის სა­ხით, ჩვენ ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბუ­ლი მწე­რა­ლი შე­ვი­ძი­ნეთ. ავ­ტორ­მა იმ­დე­ნად მა­ღა­ლი კლა­სი აჩ­ვე­ნა, რომ, მას­თან და­კავ­ში­რე­ბით, გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბი­სას, ჟი­უ­რი ერ­თსუ­ლო­ვა­ნი იყო" - ეს სი­ტყვე­ბი "გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2019-ის" ჟი­უ­რის ერთ-ერთ წევ­რს, ლე­ვან ბერ­ძე­ნიშ­ვილს ეკუთ­ვნის.

არ­ჩილ ფი­რი­აშ­ვი­ლის "ფეხ­ბურ­თის მო­თა­მა­შე" ავ­ტო­რის ერ­თა­დერ­თი ნა­წარ­მო­ე­ბია, რო­მე­ლიც მას გან­ვლი­ლი 37 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში და­უ­წე­რია. პირ­ვე­ლი­ვე მცდე­ლო­ბამ ავ­ტო­რი­ტე­ტუ­ლი ჟი­უ­რის უმაღ­ლე­სი შე­ფა­სე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა.

AMBEBI.GE-მ გა­და­წყვი­ტა, "გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2019-ის" ჟი­უ­რის რჩე­უ­ლი არ­ჩილ ფი­რი­აშ­ვი­ლი, რომ­ლის წიგნ­საც მკი­თხვე­ლი მალე იხი­ლავს, უფრო ახ­ლოს გა­გაც­ნოთ.

არ­ჩი­ლი ბიზ­ნეს­მე­ნია - ცნო­ბი­ლი ფიტ­ნეს­ცენ­ტრე­ბის მფლო­ბე­ლია. ამას­თან, ჩარ­თუ­ლია ტექ­ნო­ლო­გი­უ­რი სტარ­ტა­პე­ბის პრო­ექ­ტე­ბის შექ­მნა­ში. "გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რის" ერთ-ერთ გა­მარ­ჯვე­ბულს კი­თხვა ყო­ველ­თვის უყ­ვარ­და და „პა­ლიტ­რა L”-ის ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის შე­სა­ხე­ბაც „ბიბ­ლუს­ში“, წიგ­ნის სა­ყიდ­ლად შე­სულ­მა გა­ი­გო.

- რა გახ­და „ფეხ­ბურ­თის მო­თა­მა­შის“ და­წე­რის ინ­სპი­რა­ცია?

- კონ­კრე­ტუ­ლი ინ­სპი­რა­ცია არ არ­სე­ბობს, ალ­ბათ, ჯამ­ში ერ­თად, ბევ­რმა რა­ღა­ცამ მო­ახ­დი­ნა გავ­ლე­ნა. ჩემ­თვის წერა სტრე­სის მოხ­სნი­სა და გან­ტვირ­თვის სა­შუ­ა­ლე­ბა იყო, დღი­უ­რის წარ­მო­ე­ბის მსგავ­სი, ბავ­შვო­ბა­ში რომ აკე­თებ, თუმ­ცა მე უკვე „დი­დუ­რი“ დღი­უ­რი გა­მო­მი­ვი­და.

- ნა­წარ­მო­ებ­ში თქვე­ნი პი­რა­დი გა­მოც­დი­ლე­ბის შე­სა­ხებ არის მო­თხრო­ბი­ლი თუ გა­მო­გო­ნილ ის­ტო­რი­ებ­სა და გმი­რებს გვაც­ნობთ?

ალ­ბათ ორი­ვე - პი­რა­დი გა­მოც­დი­ლე­ბაც, რო­მე­ლიც მხატ­ვრუ­ლად არის გა­ფორ­მე­ბუ­ლი, და შე­თხზუ­ლიც. კონ­კრე­ტუ­ლი ის­ტო­რია, რის გა­მოც „ფეხ­ბურ­თის მო­თა­მა­შე“ დავ­წე­რე, არ მაქვს. უბ­რა­ლოდ, თით­ქოს კონ­კრე­ტუ­ლი რა­ღა­ცის­თვის კი არ წერ, იმის­თვის წერ, რომ სხვა გზა არ გაქვს, გჭირ­დე­ბა ეს... აუ­ცი­ლე­ბე­ლი იყო, რომ რა­ღაც ასე­თი გა­მე­კე­თე­ბი­ნა.

- ში­ნა­არ­სის შე­სა­ხე­ბაც გვი­ამ­ბეთ. რას ეხე­ბა წიგ­ნი?

- ეს წიგ­ნი ყვე­ლა­ფერ­ზეა, ფეხ­ბურ­თის მო­თა­მა­შის გარ­და. წა­კი­თხვის შემ­დეგ ჩანს, რა­ტომ ჰქვია „ფეხ­ბურ­თის მო­თა­მა­შე“. მისი ში­ნა­არ­სი არის იმ ცვლი­ლე­ბე­ბის შე­სა­ხებ, რომ­ლე­ბიც ადა­მი­ან­ში ხდე­ბა. გარ­კვე­ულ მო­მენ­ტში ალ­ბათ ყვე­ლა გა­დის პე­რი­ოდს, როცა ძვე­ლი ფა­სე­უ­ლო­ბე­ბი აზრს კარ­გავს, რა­ღაც ახ­ლის ძი­ე­ბა­ში ხარ, უამ­რა­ვი კი­თხვის ნი­შა­ნი გიჩ­ნდე­ბა, ეჭ­ვის თვა­ლით უყუ­რებ შენს მა­ნამ­დე გან­ვლილ ცხოვ­რე­ბას, არ იცი, მო­მა­ვალ­ში რა გინ­და, და სა­დღაც შუ­ა­ში ხარ გა­ჩხე­რი­ლი. ალ­ბათ ამა­ზეა ეს მო­თხრო­ბა - შუ­ა­ში გა­ჩხე­რილ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ზე.

მთე­ლი მო­თხრო­ბა კი­თხვის ნიშ­ნე­ბია, რომ­ლებ­ზეც პა­სუ­ხი გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რია. ჩემ­თვის უამ­რა­ვი კი­თხვა ჯერ კი­დევ უპა­სუ­ხოდ არის დარ­ჩე­ნი­ლი.

- რა­ტომ გა­და­წყვი­ტეთ, რომ „პა­ლიტ­რა L”-ის კონ­კურ­სში მი­გე­ღოთ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა და რა მო­ლო­დი­ნი გქონ­დათ ამ კონ­კურ­სი­დან?

- „ბიბ­ლუს­ში“ დავ­დი­ვარ ხოლ­მე, წიგ­ნებს ვყი­დუ­ლობ, ახალ ავ­ტო­რებს სულ ვეც­ნო­ბი. ერთ-ერთი ავ­ტო­რი, რომ­ლის წიგ­ნიც მირ­ჩი­ეს, სწო­რედ ამ კონ­კურ­სის გა­მარ­ჯვე­ბუ­ლი იყო. ამ ავ­ტო­რის ნა­წარ­მო­ე­ბის კი­თხვი­სას გა­ვი­გე, რომ მსგავ­სი კონ­კურ­სი არ­სე­ბობს. მო­თხრო­ბა ბო­ლომ­დე და­წე­რი­ლი არ მქონ­და, როცა გავ­გზავ­ნე. კონ­კურ­სის ფორ­მა­ტიც ასე­თი იყო, რომ ნა­წარ­მო­ე­ბის და­სა­წყი­სი უნდა გა­გეგ­ზავ­ნა. და­სა­წყი­სის გაგ­ზავ­ნის შემ­დეგ, და­ვას­რუ­ლე წიგნ­ზე მუ­შა­ო­ბა.

ამ კონ­კურ­სში იმი­ტომ მი­ვი­ღე მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა, რომ სხვა მსგავ­სი კონ­კურ­სი არ არ­სე­ბობს.

მო­გე­ბის გარ­და, ყვე­ლაფ­რის მო­ლო­დი­ნი მქონ­და. ალ­ბათ, სა­კუ­თარ ნა­წერს ადა­მი­ა­ნი უფრო კრი­ტი­კუ­ლად აღიქ­ვამ, როცა გა­მოც­დი­ლე­ბა არ გაქვს და არა­ვის არ უთ­ქვამს, შენი ნა­წარ­მო­ე­ბი კარ­გია ან ცუდი. ჩემ­თვის ძა­ლი­ან რთუ­ლი იყო შე­ფა­სე­ბა, კარ­გი მო­თხრო­ბა გა­მომ­დი­ო­და თუ ცუდი.

ამ კონ­კურ­სში ნა­მუ­შევ­რის გაგ­ზავ­ნი­სას, ჩემი მი­ზა­ნი იყო ის, რომ სა­კუ­თარ თავ­თან გა­მერ­კვია, რა­ღაც ღი­რე­ბუ­ლი გა­მომ­დი­ო­და თუ არა. თუ ღი­რე­ბუ­ლი ნა­მუ­შე­ვა­რი გა­მოგ­დის, ჟი­უ­რის წევ­რებ­მა ეს უნდა შე­ნიშ­ნონ. თა­ვი­დან­ვე ასე გა­დავ­წყვი­ტე, თუ ჟი­უ­რიმ ჩემს მო­თხრო­ბა­ში რა­ღაც ღი­რე­ბუ­ლი და­ი­ნა­ხა, კარ­გი იქ­ნე­ბა, თუ არა­და, არა უშავს, მი­ლი­ონ ადა­მი­ანს და­უ­წე­რია რა­ღაც და წა­უშ­ლია ან გა­და­უგ­დია-მეთ­ქი.

მო­გე­ბა­ზე დი­დად არ მი­ფიქ­რია. გულ­წრფე­ლად რომ ვთქვა, ასეთ შე­ფა­სე­ბას არ მო­ვე­ლო­დი და ძა­ლი­ან სა­სი­ა­მოვ­ნო აღ­მოჩ­ნდა. ეს იყო ყვე­ლა­ზე დიდი ჯილ­დო, რაც მი­ვი­ღე!

მწერ­ლის­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ჰქონ­დეს თა­ვი­სი წიგ­ნი, რათა მკი­თხველს მისი ნა­წარ­მო­ე­ბის გაც­ნო­ბი­სა და მისი გმი­რე­ბის ის­ტო­რი­ე­ბით აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცეს. ეს ერ­თგვა­რად, მწერ­ლის აღი­ა­რე­ბას ნიშ­ნავს, რად­გან თუნ­დაც თა­რო­ზე შე­მო­დე­ბუ­ლი წიგ­ნი ავ­ტორ­სა და ნა­წარ­მო­ებს უკ­ვდა­ვე­ბას ანი­ჭებს.

ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი, ანუ ბექა ბა­ღაშ­ვი­ლი, ერთ-ერთი იყო, ვინც ოც­ნე­ბობ­და, თა­ვი­სი ნა­წარ­მო­ე­ბი წიგ­ნის სა­ხით გა­მო­ე­ცა. ბე­ქამ ამის­თვის ბრძო­ლა და­ი­წყო, თუმ­ცა აღ­მოჩ­ნდა, რომ გა­მომ­ცემ­ლე­ბის და­ინ­ტე­რე­სე­ბა და წიგ­ნის გა­მო­ცე­მა თით­ქმის და­უძ­ლე­ველ სირ­თუ­ლე­ებ­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. ამის გამო, ბე­ქას იმე­დი არა­ერ­თხელ გა­უც­რუვ­და, თუმ­ცა „პა­ლიტ­რა L”-ის კონ­კურ­სში „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2019“ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­ღე­ბა მა­ინც გა­და­წყვი­ტა და ჟი­უ­რის ერთ-ერთი რჩე­უ­ლიც გახ­და.

ბექა ბა­ღაშ­ვი­ლი პრო­ფე­სი­ით გე­ოგ­რა­ფია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თა­ვი­სი პრო­ფე­სია მოს­წონს, მო­მა­ვალს მა­ინც ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში ხე­დავს. ფიქ­რობს, რომ ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი იქ­ნე­ბა ფსევ­დო­ნი­მი, რო­მელ­საც ლი­ტე­რა­ტუ­რის ყვე­ლა მოყ­ვა­რუ­ლი და­ი­მახ­სოვ­რებს, მა­ნამ­დე კი მწე­რალს ბევ­რი სა­მუ­შაო აქვს.

ნი­კო­ლას მა­ჩაბ­ლის ნა­წარ­მო­ე­ბი „ჩა­ი­ნა კონ­ტრას­ტე­ბი­დან“ ქარ­თვე­ლი ემიგ­რან­ტის მის­ტი­კი­თა და მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბე­ბით სავ­სე ჩი­ნურ გა­მოც­დი­ლე­ბას აღ­წერს, მკი­თხველს უამ­ბობს, რას ნიშ­ნავს დარ­ჩე მარ­ტო უცხო გა­რე­მო­ში, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბულ სამ­ყა­რო­ში, რო­მელ­თა­ნაც არა­ფე­რი გა­კავ­ში­რებს. ამ ემო­ცი­ე­ბით სავ­სე ნა­წარ­მო­ებ­მა ჟი­უ­რის დიდი მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა. მწე­რალს იმე­დი აქვს, რომ ჩი­ნე­თის გა­ნა­პი­რა პრო­ვინ­ცი­ა­ში მი­ღე­ბუ­ლი მის­ტი­კით სავ­სე გა­მოც­დი­ლე­ბა მკი­თხველ­ზე წა­რუშ­ლელ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას და­ტო­ვებს.

ახალ­გაზ­რდა მწე­რალ­მა ჩი­ნუ­რი მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სა და „პა­ლიტ­რა L”-ის ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის დე­ტა­ლებ­ზე AMBEBI.GE-ს თა­ვად უამ­ბო.

პრო­ფე­სი­ით გე­ოგ­რაფ­მა და თქვენს საქ­მე­ში რე­ა­ლი­ზე­ბულ­მა ახალ­გაზ­რდამ რო­გორ და­ი­წყეთ მწერ­ლო­ბა, რამ გი­ბიძ­გათ ამის­კენ?

ბავ­შვო­ბი­დან ვწერ­დი. თავ­და­პირ­ვე­ლად, ლექ­სე­ბის წერა და­ვი­წყე, რომ­ლე­ბიც სკო­ლის გა­ზეთ­შიც და­ი­ბეჭ­და. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან მი­ხა­რო­და. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლის პე­რი­ოდ­შიც, ძი­რი­თა­დად, ლექ­სებს ვწერ­დი, ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი ვი­ყა­ვი. თსუ-ის ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კლუბ­შიც გავ­წევ­რი­ან­დი, ჩემი ლექ­სე­ბი იბეჭ­დე­ბო­და უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სხვა­დას­ხვა გა­ზეთ­სა და ჟურ­ნალ­ში. სა­ბო­ლო­ოდ, 2010 წელს, უნი­ვერ­სი­ტეტს რომ ვამ­თავ­რებ­დი, პირ­ვე­ლად დავ­წე­რე დიდი ნო­ვე­ლა. ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი გავ­გზავ­ნე მა­შინ­დელ „ლი­ტე­რა­ტუ­რულ პა­ლიტ­რა­ში“ და მა­შინ­ვე და­მი­ბეჭ­დეს. ეს იყო პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვა, როცა ჩემი ლი­ტე­რა­ტუ­რა გა­ვი­და უფრო შორს, ვიდ­რე სა­მე­გობ­რო წრე და უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. ეს ნო­ვე­ლა „ვაშ­ლი და ფორ­თოხ­ლე­ბი“აგ­ვის­ტოს ომის თე­მა­ტი­კა­ზე იყო.

ამან შთა­გა­გო­ნათ, რომ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი მუ­შა­ო­ბა არ შე­გე­ჩე­რე­ბი­ნათ?

ამის შემ­დეგ, სულ ვწერ­დი. თა­ნაც, ხში­რად ვიც­ვლი­დი ფსევ­დო­ნი­მებს. უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პე­რი­ოდ­ში, ფსევ­დო­ნი­მად მქონ­და - „ბექ ნი­კა­სო­ნი“.

უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, მუ­შა­ო­ბა სა­ჯა­რო სამ­სა­ხურ­ში და­ვი­წყე. ეს სამ­სა­ხუ­რი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ჩამ­ხუთ­ვე­ლი და დამ­ზაფვ­რე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. და­ახ­ლო­ე­ბით, 4-5 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ერ­თსა და იმა­ვე სის­ტე­მა­ში გა­დაბ­მით ვმუ­შა­ობ­დი. ფაქ­ტობ­რი­ვად, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის შემ­დეგ, შე­მოქ­მე­დე­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბას, მღელ­ვა­რე­ბას, სტუ­დენ­ტურ ცხოვ­რე­ბას მოვ­წყდი და ჩა­ვე­ბი სა­ო­ფი­სე ცხოვ­რე­ბა­ში, რა­მაც ძა­ლი­ან „შემ­ჭა­მა“ და „დამღრღნა“.

მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, რამ­დე­ნი­მე წლის შემ­დეგ და­მე­წყო ერ­თგვა­რი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი აფეთ­ქე­ბა. ვწერ­დი იმა­ზე, რა­საც ვხე­დავ­დი, რაც ხდე­ბო­და სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ჯა­რო უწყე­ბებ­სა და სა­ო­ფი­სე ცხოვ­რე­ბა­ში. ეს იყო ჩემი ძი­რი­თა­დი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი შთა­გო­ნე­ბა. ჩემი ნო­ვე­ლე­ბი გა­და­დი­ო­და ფან­ტას­ტი­კა­ში, მის­ტი­კა­ში და იძენ­და სა­ინ­ტე­რე­სო სა­ხეს. რამ­დე­ნი­მე ნო­ვე­ლა და­მიგ­როვ­და და გა­დავ­წყვი­ტე, მა­შინ­დე­ლი ჟურ­ნა­ლე­ბის­თვის გა­მეგ­ზავ­ნა. ჩემ­და გა­საკ­ვი­რად, პირ­ვე­ლი­ვე ცდა­ზე მო­ე­წო­ნათ.

თქვე­ნი სა­ხე­ლი და გვა­რია ბექა ბა­ღაშ­ვი­ლი. ფსევ­დო­ნი­მად ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი რა­ტომ აირ­ჩი­ეთ?

ეს ფსევ­დო­ნი­მი ერთ-ერთი ჟურ­ნა­ლის რე­დაქ­ტორ­თან კა­მა­თი­სას და­ი­ბა­და. რე­დაქ­ტორ­მა მი­თხრა, ყელ­ში ამო­მი­ვი­და ფსევ­დო­ნი­მე­ბით წერა და არ და­გი­ბეჭ­დავ ფსევ­დო­ნო­მი­თო. ვუ­თხა­რი, რომ სა­ხე­ლი­თა და გვა­რით გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა არ მსურ­და, რა­ზეც მი­პა­სუ­ხა: „მა­შინ კარ­გი, არ დავ­ბეჭ­დავ“.

სა­შინ­ლად გა­მიც­რუვ­და იმე­დი. ამ კა­მა­თი­დან ზუს­ტად, ორ დღე­ში მომ­წე­რა, რომ ჩემს შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა­ზე თა­ნახ­მა იყო და სურ­და, ფსევ­დო­ნი­მი ამერ­ჩია. ფსევ­დო­ნი­მად ყო­ველ­თვის ევ­რო­პუ­ლი სა­ხე­ლი მინ­დო­და. ფრან­გუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რა და კინო ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ნი­კო­ლა­სი რო­გორც სა­ხე­ლი, ძა­ლი­ან მომ­წონს, კარ­გად ჟღერს. რაც შე­ე­ხე­ბა გვარს, იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ბა­ღაშ­ვი­ლე­ბი აზ­ნა­უ­რე­ბი იყ­ვნენ, თა­ვა­დუ­რი გვა­რი ავარ­ჩიე. ასე­ვე, გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა ივა­ნე მა­ჩაბ­ლის ფაქ­ტორ­მაც, რო­მელ­მაც, ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძეს­თან ერ­თად, შექ­სპი­რი პირ­ველ­მა თარ­გმნა და, სა­ერ­თოდ, დიდი ღვაწ­ლი ჰქონ­და ლი­ტე­რა­ტუ­რის სა­წყი­სებ­თან. 3 წლის წინ, ასე გავ­ხდი ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი.

სა­ბო­ლო­ოდ, გა­და­წყვი­ტეთ, სა­ო­ფი­სე ცხოვ­რე­ბა გვერ­დით გა­და­გე­დოთ და ინ­გლი­სუ­რი ენის მას­წავ­ლებ­ლად ჩი­ნეთ­ში წა­სუ­ლი­ყა­ვით. რო­გორც კონ­კურ­სი­დან გახ­და ცნო­ბი­ლი, სწო­რედ აქ და­ი­ბა­და „ჩა­ი­ნა კონ­ტრას­ტე­ბი­დან“. გვი­ამ­ბეთ ჩი­ნუ­რი გა­მოც­დი­ლე­ბის შე­სა­ხებ...

პირ­ველ რიგ­ში, რა­მაც ამ ნა­წარ­მო­ე­ბის წერა შთა­მა­გო­ნა, სამ­შობ­ლოს მო­ნატ­რე­ბა იყო. მე­ნატ­რე­ბო­და ოჯა­ხი, მე­გობ­რე­ბი... ჩი­ნე­თი სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა ჩემ­თვის.

ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც ვიც­ნობთ, რაც ვი­ცით, ლი­ტე­რა­ტუ­რა, კინო, იქ არა­ფერს ნიშ­ნავ­და. იმ­დე­ნად სხვა სამ­ყა­რო იყო, რომ თავი ძა­ლი­ან მარ­ტოდ ვიგ­რძე­ნი. ამას­თან, აღ­მოვ­ჩნდი ქა­ლაქ­ში, სა­დაც უცხო­ე­ლი არა­ვინ იყო, პირ­ვე­ლი და ერ­თა­დერ­თი უცხო­ე­ლი მე აღ­მოვ­ჩნდი. ინ­გლი­სუ­რის მას­წავ­ლებ­ლად ვი­ყა­ვი ციმ­ბირ­თან ახ­ლოს, ჩრდი­ლო­ეთ პე­რი­ფე­რი­ა­ში, რუ­სე­თის სა­ზღვარ­თან. და­ვი­წყე უკვე იმა­ზე ფიქ­რი, თუ რა ვი­ყა­ვი მე ამ ქა­ლა­ქის­თვის და რა იყო ეს ქა­ლა­ქი ჩემ­თვის, ანუ ნი­კო­ლას მა­ჩაბ­ლის­თვის.

პირ­ველ ნა­წილ­ში აღ­წე­რი­ლია ის ამ­ბე­ბი, თუ რო­გორ ჩა­დის იქ, რო­გორ ერ­გე­ბა სი­ტუ­ა­ცი­ას, რო­გორ იწყებს ცხოვ­რე­ბას, მუ­შა­ო­ბას. ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად, არის დე­დი­სა და სამ­შობ­ლოს გა­ნუ­წყვე­ტე­ლი მო­ნატ­რე­ბა, შენი ცუდი და მტკივ­ნე­უ­ლიც რომ გე­ნატ­რე­ბა. აღ­წე­რი­ლია მი­ა­მი­ტუ­რი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი გუ­ლუბ­რყვი­ლო პერ­სო­ნა­ჟი­სა, რო­მელ­მაც არ იცის, რა მოხ­დე­ბა მის თავს. მე­ო­რე ნა­წი­ლიც მთლი­ა­ნად ჩი­ნეთს ეხე­ბა, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ერთ კვი­რა­შია და­წე­რი­ლი.

ყვე­ლა­ფერს, რაც ჩი­ნეთ­ში ვნა­ხე, თით­ქოს თვა­ლე­ბით გა­და­ვუ­ღე ფო­ტო­ე­ბი, მერე ეს ყვე­ლა­ფე­რი შევ­კა­რი და ავა­გე სი­უ­ჟე­ტი, რო­მე­ლიც მკი­თხველს, იმე­დია, და­ა­ინ­ტე­რე­სებს.

რა­ტომ სა­ხე­ლი „ჩა­ი­ნა კონ­ტრას­ტე­ბი­დან“?

ეს სა­ხე­ლი ჩი­ნეთ­ში შე­ვარ­ჩიე, რად­გან აღ­მო­სავ­ლე­თის ამ ქვე­ყა­ნა­ში ყვე­ლა­ფე­რი სა­ოც­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და კონ­ტრას­ტუ­ლი იყო.

მწერ­ლის­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ჰქონ­დეს თა­ვი­სი წიგ­ნი, რათა მკი­თხველს მისი ნა­წარ­მო­ე­ბის გაც­ნო­ბი­სა და მისი გმი­რე­ბის ის­ტო­რი­ე­ბით აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცეს. ეს ერ­თგვა­რად, მწერ­ლის აღი­ა­რე­ბას ნიშ­ნავს, რად­გან თუნ­დაც თა­რო­ზე შე­მო­დე­ბუ­ლი წიგ­ნი ავ­ტორ­სა და ნა­წარ­მო­ებს უკ­ვდა­ვე­ბას ანი­ჭებს.

ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი, ანუ ბექა ბა­ღაშ­ვი­ლი, ერთ-ერთი იყო, ვინც ოც­ნე­ბობ­და, თა­ვი­სი ნა­წარ­მო­ე­ბი წიგ­ნის სა­ხით გა­მო­ე­ცა. ბე­ქამ ამის­თვის ბრძო­ლა და­ი­წყო, თუმ­ცა აღ­მოჩ­ნდა, რომ გა­მომ­ცემ­ლე­ბის და­ინ­ტე­რე­სე­ბა და წიგ­ნის გა­მო­ცე­მა თით­ქმის და­უძ­ლე­ველ სირ­თუ­ლე­ებ­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. ამის გამო, ბე­ქას იმე­დი არა­ერ­თხელ გა­უც­რუვ­და, თუმ­ცა „პა­ლიტ­რა L”-ის კონ­კურ­სში „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2019“ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­ღე­ბა მა­ინც გა­და­წყვი­ტა და ჟი­უ­რის ერთ-ერთი რჩე­უ­ლიც გახ­და.

ბექა ბა­ღაშ­ვი­ლი პრო­ფე­სი­ით გე­ოგ­რა­ფია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თა­ვი­სი პრო­ფე­სია მოს­წონს, მო­მა­ვალს მა­ინც ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში ხე­დავს. ფიქ­რობს, რომ ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი იქ­ნე­ბა ფსევ­დო­ნი­მი, რო­მელ­საც ლი­ტე­რა­ტუ­რის ყვე­ლა მოყ­ვა­რუ­ლი და­ი­მახ­სოვ­რებს, მა­ნამ­დე კი მწე­რალს ბევ­რი სა­მუ­შაო აქვს.

ნი­კო­ლას მა­ჩაბ­ლის ნა­წარ­მო­ე­ბი „ჩა­ი­ნა კონ­ტრას­ტე­ბი­დან“ ქარ­თვე­ლი ემიგ­რან­ტის მის­ტი­კი­თა და მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბე­ბით სავ­სე ჩი­ნურ გა­მოც­დი­ლე­ბას აღ­წერს, მკი­თხველს უამ­ბობს, რას ნიშ­ნავს დარ­ჩე მარ­ტო უცხო გა­რე­მო­ში, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბულ სამ­ყა­რო­ში, რო­მელ­თა­ნაც არა­ფე­რი გა­კავ­ში­რებს. ამ ემო­ცი­ე­ბით სავ­სე ნა­წარ­მო­ებ­მა ჟი­უ­რის დიდი მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა. მწე­რალს იმე­დი აქვს, რომ ჩი­ნე­თის გა­ნა­პი­რა პრო­ვინ­ცი­ა­ში მი­ღე­ბუ­ლი მის­ტი­კით სავ­სე გა­მოც­დი­ლე­ბა მკი­თხველ­ზე წა­რუშ­ლელ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას და­ტო­ვებს.

ახალ­გაზ­რდა მწე­რალ­მა ჩი­ნუ­რი მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სა და „პა­ლიტ­რა L”-ის ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის დე­ტა­ლებ­ზე AMBEBI.GE-ს თა­ვად უამ­ბო.

პრო­ფე­სი­ით გე­ოგ­რაფ­მა და თქვენს საქ­მე­ში რე­ა­ლი­ზე­ბულ­მა ახალ­გაზ­რდამ რო­გორ და­ი­წყეთ მწერ­ლო­ბა, რამ გი­ბიძ­გათ ამის­კენ?

ბავ­შვო­ბი­დან ვწერ­დი. თავ­და­პირ­ვე­ლად, ლექ­სე­ბის წერა და­ვი­წყე, რომ­ლე­ბიც სკო­ლის გა­ზეთ­შიც და­ი­ბეჭ­და. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან მი­ხა­რო­და. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლის პე­რი­ოდ­შიც, ძი­რი­თა­დად, ლექ­სებს ვწერ­დი, ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი ვი­ყა­ვი. თსუ-ის ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კლუბ­შიც გავ­წევ­რი­ან­დი, ჩემი ლექ­სე­ბი იბეჭ­დე­ბო­და უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სხვა­დას­ხვა გა­ზეთ­სა და ჟურ­ნალ­ში. სა­ბო­ლო­ოდ, 2010 წელს, უნი­ვერ­სი­ტეტს რომ ვამ­თავ­რებ­დი, პირ­ვე­ლად დავ­წე­რე დიდი ნო­ვე­ლა. ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი გავ­გზავ­ნე მა­შინ­დელ „ლი­ტე­რა­ტუ­რულ პა­ლიტ­რა­ში“ და მა­შინ­ვე და­მი­ბეჭ­დეს. ეს იყო პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვა, როცა ჩემი ლი­ტე­რა­ტუ­რა გა­ვი­და უფრო შორს, ვიდ­რე სა­მე­გობ­რო წრე და უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. ეს ნო­ვე­ლა „ვაშ­ლი და ფორ­თოხ­ლე­ბი“აგ­ვის­ტოს ომის თე­მა­ტი­კა­ზე იყო.

ამან შთა­გა­გო­ნათ, რომ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი მუ­შა­ო­ბა არ შე­გე­ჩე­რე­ბი­ნათ?

ამის შემ­დეგ, სულ ვწერ­დი. თა­ნაც, ხში­რად ვიც­ვლი­დი ფსევ­დო­ნი­მებს. უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პე­რი­ოდ­ში, ფსევ­დო­ნი­მად მქონ­და - „ბექ ნი­კა­სო­ნი“.

უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, მუ­შა­ო­ბა სა­ჯა­რო სამ­სა­ხურ­ში და­ვი­წყე. ეს სამ­სა­ხუ­რი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ჩამ­ხუთ­ვე­ლი და დამ­ზაფვ­რე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. და­ახ­ლო­ე­ბით, 4-5 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ერ­თსა და იმა­ვე სის­ტე­მა­ში გა­დაბ­მით ვმუ­შა­ობ­დი. ფაქ­ტობ­რი­ვად, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის შემ­დეგ, შე­მოქ­მე­დე­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბას, მღელ­ვა­რე­ბას, სტუ­დენ­ტურ ცხოვ­რე­ბას მოვ­წყდი და ჩა­ვე­ბი სა­ო­ფი­სე ცხოვ­რე­ბა­ში, რა­მაც ძა­ლი­ან „შემ­ჭა­მა“ და „დამღრღნა“.

მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, რამ­დე­ნი­მე წლის შემ­დეგ და­მე­წყო ერ­თგვა­რი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი აფეთ­ქე­ბა. ვწერ­დი იმა­ზე, რა­საც ვხე­დავ­დი, რაც ხდე­ბო­და სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ჯა­რო უწყე­ბებ­სა და სა­ო­ფი­სე ცხოვ­რე­ბა­ში. ეს იყო ჩემი ძი­რი­თა­დი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი შთა­გო­ნე­ბა. ჩემი ნო­ვე­ლე­ბი გა­და­დი­ო­და ფან­ტას­ტი­კა­ში, მის­ტი­კა­ში და იძენ­და სა­ინ­ტე­რე­სო სა­ხეს. რამ­დე­ნი­მე ნო­ვე­ლა და­მიგ­როვ­და და გა­დავ­წყვი­ტე, მა­შინ­დე­ლი ჟურ­ნა­ლე­ბის­თვის გა­მეგ­ზავ­ნა. ჩემ­და გა­საკ­ვი­რად, პირ­ვე­ლი­ვე ცდა­ზე მო­ე­წო­ნათ.

თქვე­ნი სა­ხე­ლი და გვა­რია ბექა ბა­ღაშ­ვი­ლი. ფსევ­დო­ნი­მად ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი რა­ტომ აირ­ჩი­ეთ?

ეს ფსევ­დო­ნი­მი ერთ-ერთი ჟურ­ნა­ლის რე­დაქ­ტორ­თან კა­მა­თი­სას და­ი­ბა­და. რე­დაქ­ტორ­მა მი­თხრა, ყელ­ში ამო­მი­ვი­და ფსევ­დო­ნი­მე­ბით წერა და არ და­გი­ბეჭ­დავ ფსევ­დო­ნო­მი­თო. ვუ­თხა­რი, რომ სა­ხე­ლი­თა და გვა­რით გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა არ მსურ­და, რა­ზეც მი­პა­სუ­ხა: „მა­შინ კარ­გი, არ დავ­ბეჭ­დავ“.

სა­შინ­ლად გა­მიც­რუვ­და იმე­დი. ამ კა­მა­თი­დან ზუს­ტად, ორ დღე­ში მომ­წე­რა, რომ ჩემს შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა­ზე თა­ნახ­მა იყო და სურ­და, ფსევ­დო­ნი­მი ამერ­ჩია. ფსევ­დო­ნი­მად ყო­ველ­თვის ევ­რო­პუ­ლი სა­ხე­ლი მინ­დო­და. ფრან­გუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რა და კინო ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ნი­კო­ლა­სი რო­გორც სა­ხე­ლი, ძა­ლი­ან მომ­წონს, კარ­გად ჟღერს. რაც შე­ე­ხე­ბა გვარს, იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ბა­ღაშ­ვი­ლე­ბი აზ­ნა­უ­რე­ბი იყ­ვნენ, თა­ვა­დუ­რი გვა­რი ავარ­ჩიე. ასე­ვე, გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა ივა­ნე მა­ჩაბ­ლის ფაქ­ტორ­მაც, რო­მელ­მაც, ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძეს­თან ერ­თად, შექ­სპი­რი პირ­ველ­მა თარ­გმნა და, სა­ერ­თოდ, დიდი ღვაწ­ლი ჰქონ­და ლი­ტე­რა­ტუ­რის სა­წყი­სებ­თან. 3 წლის წინ, ასე გავ­ხდი ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი.

სა­ბო­ლო­ოდ, გა­და­წყვი­ტეთ, სა­ო­ფი­სე ცხოვ­რე­ბა გვერ­დით გა­და­გე­დოთ და ინ­გლი­სუ­რი ენის მას­წავ­ლებ­ლად ჩი­ნეთ­ში წა­სუ­ლი­ყა­ვით. რო­გორც კონ­კურ­სი­დან გახ­და ცნო­ბი­ლი, სწო­რედ აქ და­ი­ბა­და „ჩა­ი­ნა კონ­ტრას­ტე­ბი­დან“. გვი­ამ­ბეთ ჩი­ნუ­რი გა­მოც­დი­ლე­ბის შე­სა­ხებ...

პირ­ველ რიგ­ში, რა­მაც ამ ნა­წარ­მო­ე­ბის წერა შთა­მა­გო­ნა, სამ­შობ­ლოს მო­ნატ­რე­ბა იყო. მე­ნატ­რე­ბო­და ოჯა­ხი, მე­გობ­რე­ბი... ჩი­ნე­თი სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა ჩემ­თვის.

ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც ვიც­ნობთ, რაც ვი­ცით, ლი­ტე­რა­ტუ­რა, კინო, იქ არა­ფერს ნიშ­ნავ­და. იმ­დე­ნად სხვა სამ­ყა­რო იყო, რომ თავი ძა­ლი­ან მარ­ტოდ ვიგ­რძე­ნი. ამას­თან, აღ­მოვ­ჩნდი ქა­ლაქ­ში, სა­დაც უცხო­ე­ლი არა­ვინ იყო, პირ­ვე­ლი და ერ­თა­დერ­თი უცხო­ე­ლი მე აღ­მოვ­ჩნდი. ინ­გლი­სუ­რის მას­წავ­ლებ­ლად ვი­ყა­ვი ციმ­ბირ­თან ახ­ლოს, ჩრდი­ლო­ეთ პე­რი­ფე­რი­ა­ში, რუ­სე­თის სა­ზღვარ­თან. და­ვი­წყე უკვე იმა­ზე ფიქ­რი, თუ რა ვი­ყა­ვი მე ამ ქა­ლა­ქის­თვის და რა იყო ეს ქა­ლა­ქი ჩემ­თვის, ანუ ნი­კო­ლას მა­ჩაბ­ლის­თვის.

პირ­ველ ნა­წილ­ში აღ­წე­რი­ლია ის ამ­ბე­ბი, თუ რო­გორ ჩა­დის იქ, რო­გორ ერ­გე­ბა სი­ტუ­ა­ცი­ას, რო­გორ იწყებს ცხოვ­რე­ბას, მუ­შა­ო­ბას. ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად, არის დე­დი­სა და სამ­შობ­ლოს გა­ნუ­წყვე­ტე­ლი მო­ნატ­რე­ბა, შენი ცუდი და მტკივ­ნე­უ­ლიც რომ გე­ნატ­რე­ბა. აღ­წე­რი­ლია მი­ა­მი­ტუ­რი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი გუ­ლუბ­რყვი­ლო პერ­სო­ნა­ჟი­სა, რო­მელ­მაც არ იცის, რა მოხ­დე­ბა მის თავს. მე­ო­რე ნა­წი­ლიც მთლი­ა­ნად ჩი­ნეთს ეხე­ბა, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ერთ კვი­რა­შია და­წე­რი­ლი.

ყვე­ლა­ფერს, რაც ჩი­ნეთ­ში ვნა­ხე, თით­ქოს თვა­ლე­ბით გა­და­ვუ­ღე ფო­ტო­ე­ბი, მერე ეს ყვე­ლა­ფე­რი შევ­კა­რი და ავა­გე სი­უ­ჟე­ტი, რო­მე­ლიც მკი­თხველს, იმე­დია, და­ა­ინ­ტე­რე­სებს.

რა­ტომ სა­ხე­ლი „ჩა­ი­ნა კონ­ტრას­ტე­ბი­დან“?

ეს სა­ხე­ლი ჩი­ნეთ­ში შე­ვარ­ჩიე, რად­გან აღ­მო­სავ­ლე­თის ამ ქვე­ყა­ნა­ში ყვე­ლა­ფე­რი სა­ოც­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და კონ­ტრას­ტუ­ლი იყო.

როცა „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი“ და­ი­წყო, თქვე­ნი ნო­ვე­ლე­ბი რამ­დე­ნი­მე ჟურ­ნალ­ში უკვე გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლი იყო, შე­სა­ბა­მი­სად, მკი­თხვე­ლის ნა­წი­ლი გიც­ნობ­დათ. რა მო­ლო­დი­ნე­ბი გქონ­დათ კონ­კურ­სი­დან?

მას მერე, რაც ნო­ვე­ლებს ვწერ­დი და ვგზავ­ნი­დი, სულ იბეჭ­დე­ბო­და. ასე­ვე, მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ვი­ღე ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კონ­კურ­სში - „რე­ვაზ ინა­ნიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი პრე­მია“ - და გა­ვი­მარ­ჯვე.

სა­ბო­ლო­ოდ, ჩემი ნო­ვე­ლე­ბი წიგ­ნად შევ­კა­რი და გა­მომ­ცემ­ლო­ბებ­ში გავ­გზავ­ნე. არ­ცერ­თი მათ­გა­ნის­გან პა­სუ­ხი არ მი­მი­ღია. მო­ვი­და და­პი­რე­ბე­ბი, „წა­ვი­კი­თხავთ“, „შემ­დეგ­ში ვნა­ხავთ“, „ცოტა ხან­ში მო­დით“, მაგ­რამ არა­ვის­გან არა­ფე­რი მო­სუ­ლა. ისიც კი არ უპა­სუ­ხი­ათ, რომ წა­ი­კი­თხეს და არ მო­ე­წო­ნათ. ამის გამო ძა­ლი­ან იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ნო­ვე­ლე­ბის კრე­ბუ­ლის და­ბეჭდ­ვა­ზე ხელი ჩა­ვიქ­ნიე. არა­და, ყო­ველ­თვის მინ­დო­და, რომ ნი­კო­ლას მა­ჩაბ­ლის წიგ­ნი გა­მო­სუ­ლი­ყო. მწერ­ლის­თვის წიგნს ძა­ლი­ან დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. წიგ­ნი იქ­ნე­ბა ყო­ველ­თვის, შე­იძ­ლე­ბა, უბ­რა­ლოდ ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში იდოს, მაგ­რამ იქ­ნე­ბა, იცო­ცხლებს. მწე­რა­ლი უფრო ცო­ცხლობს და შე­მორ­ჩე­ბა, თუ მისი წიგ­ნი არ­სე­ბობს.

და აი, გა­მოჩ­ნდა „პა­ლიტ­რა L”-ის პრო­ექ­ტი. უკე­თე­სი რა უნდა მომ­ხდა­რი­ყო? - ამ პრო­ექ­ტში წიგნს მი­ბეჭ­და­ვენ.

კონ­კურ­სის გან­მავ­ლო­ბა­ში, მცი­რე იმე­დი მქონ­და, გული რომ ნა­ხე­ვარ­ზე გაყო, ისე­თი. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ჟი­უ­რის რჩე­უ­ლი გავ­ხდი და ჩემი წიგ­ნი მალე გა­მოჩ­ნდე­ბა თა­რო­ებ­ზე.

სახალხო და მასშტაბური ლიტერატურული კონკურსი „გახდი ბესტსელერის ავტორი 2019“ ფინალს უახლოვდება. 7 ივნისს, 00:00 საათზე, პირველი ტურის ფარგლებში, ხმის მიცემა შეწყდა. ფინალისტების ვინაობა უკვე ცნობილია - 10 მათგანი ხალხის რჩეულია, ხოლო 10 - ხუთმა კომპეტენტურმა, კონფიდენციალურმა ჟიურის წევრმა გამოავლინა.

„ჟიურის წევრებისთვის არჩევანის გაკეთება, გასულ წლებთან შედარებით, ბევრად უფრო რთული იყო.

სია ასეთია:

ხალხის რჩეულები გახდნენ: თამარ გოდერიძე, ნინო გელოვანი, ლუკა ხატიაშვილი, ნანი მანველიშვილი, თეო ჯამასპიშვილი, თინიკო ბერიძე, ლევან რამაზაშვილი, მარიამ ელიაშვილი, მაია ლომაშვილი, ანა მაწკეპლაძე.

ჟიურის რჩეულები გახდნენ: არჩილ ფირიაშვილი, მალხაზ ასლამაზაშვილი, ნიკოლას მაჩაბელი, ნინო ამირეჯიბი, ფიქრია ყუშიტაშვილი, თინა თაყაძე, გვანცა ხაბელაშვილი, უჩა მაზმიშვილი, ნიკოლოზ არჩვაძე და თინიკო ბერიძე.

ფინალში პირველ ტურში მიღებული ხმები ანულირდება და კონკურსანტებისთვის ხმის მიცემა დაიწყება თავიდან, 25 ივნისიდან 9 ივლისის ჩათვლით.

10 ივლისს გამოცხადდება მაქსიმუმ 5 გამარჯვებული. 3 მკითხველის რჩეული გახდება, მაქსიმუმ 2 − ჟიურის.

გამარჯვებულების გამოვლენამდე ლიტერატურული კონკურსის ჟიურის წევრთა ვინაობა კონფიდენციალურია“.